[sbu_post_image]
در آزمایش ادرار ، گلبولهای سفید و باکتری و گلبولهای قرمز و کست گلبولهای سفید و نوتروفیلهای درشت دیده میشود (زیر میکروسکوپ) کشت ادرار همواره مثبت است و معمولا رشد قابل توجه عامل بیماری را (در محیط کشت) نشان میدهد. کشت خون در 3/1 بیماران مثبت است.
در موارد مشکوک یا عارضه دار از سیتیاسکن و سونوگرافی استفاده میشود. در این بیماران بیشترین توجه به تشخیص انسداد سیستم ادراری بوسیله سنگ و … است و سونوگرافی برای این منظور مفید است.
در تشخیص عفونت مزمن کلیه ممکن است آزمایش ادرار کاملا طبیعی باشد در صورتیکه عفونت فعال باشد و باکتری در ادرار وجود داشته باشد کشت مثبت میشود. تشخیص با رادیوگرافی ساده شکم و با دیدن کلیههای کوچک شده و حدود نامنظم کلیه داده میشود. همچنین در اوروگرافی وریدی ، اختلال در ترشح ماده حاجب وجود دارد و اسکار کلیه مشاهده میشود.
انواع عفونت کلیه
عفونت حاد کلیه
پیلونفریت حاد نوعی عفونت باکتریال کلیه است که سبب التهاب بافت و لگنچه کلیه میشود. شایعترین علت ایجاد پیلونفریت حاد باکتری اشیرشیاکلی E.Coli میباشد (در 80% موارد) از دیگر ارگانیسمهای عامل میتوان به میکروبهای کلبسیلا ، پروتئوس ، سودومونا ، انتروباکتر و … اشاره کرد. معمولا عامل عفونتزا از بخشهای پایینی دستگاه ادراری به بالا صعود میکند و سبب درگیری کلیه میشود. وجود ریفلاکس (برگشت ادراری به کلیه) موجب افزایش ریسک پیلونفریت حاد میشود. گسترش خونی عفونت معمولا به دنبال عفونت خون با استافیلوکوک (سپتی سمی) روی میدهد در این حالت بیشتر احتمال دارد که آبسه کلیه ایجاد شود.
عفونت مزمن کلیه
پیلونفریت مزمن با ایجاد اسکار و آتروفی (کوچک شدن) کلیه که به نارسایی کلیه میانجامد، مشخص میشود. و در صورتیکه عفونت حاد وجود نداشته باشد بیمار بدون علامت خواهد بود. و بعد از ایجاد نارسایی کلیه ، علایم مربوط به آن و افزایش فشار خون ظاهر خواهد شد. اختلال زمینهای (در ساختمان یا عملکرد) دستگاه ادراری باضافه عفونتهای مکرر مسئول ایجاد پیلونفریت مزمن هستند و عواملی مانند دیابت ، سنگ کلیه ، آسیب کلیه ناشی از داروها نیز گاهی دخالت دارند.
منبع : تبیان.رشد
