درمان عفونت كلیه‌،درمان نارسایی کلیه

[sbu_post_image]

درمان عفونت كلیه‌ها

درمان بیماری با تجویز آنتی‌بیوتیك صورت می‌گیرد. پزشكان ترجیح می‌دهند تست‌های حساسیت میكروب به آنتی‌بیوتیك را نیز انجام دهند و در صورت لزوم دارو را عوض كنند.

دوره درمان 10 تا 14 روز ادامه دارد. بسته به حال عمومی و وضعیت بیمار پزشك تصمیم می‌گیرد كه بیمار در منزل درمان شود یا بستری گردد. در صورتی كه بیمار بدحال باشد حتما باید در بیمارستان بستری شود و آنتی‌بیوتیك تزریقی دریافت كند.در صورتی‌كه بیمار آنتی بیوتیك تزریقی بگیرد معمولا بعد از 5 – 3 روز آنتی‌بیوتیك خوراكی داده می‌شود و تا 14 روز ادامه پیدا می‌كند. اگر كشت خون بیمار مثبت باشد، دوره درمان طولانی‌تر خواهد بود.

در صورتی‌كه آنتی‌بیوتیك مناسبی تجویز شده باشد، علایم‌ و تب‌ بیمار پس‌ از 48 ساعت‌ درمان‌ آنتی‌بیوتیكی از بین می‌رود (هر چند باید درمان تا انتها ادامه یابد)‌، در غیر این صورت شاید تغییر آنتی‌بیوتیك‌ تجویزی‌ لازم‌ باشد.

گاهی نیز برای كاهش درد یا تب از مسكن استفاده می‌شود. به بیماران توصیه می‌شود تا برطرف‌ شدن‌ تب‌ و ناخوشی‌ در بستر استراحت‌ كنند و مایعات به اندازه كافی بنوشند (روزانه‌ حداقل‌ 2 لیتر) گاهی توصیه می‌شود جهت‌ اسیدی‌ شدن‌ ادرار از آب‌ آلبالوی‌ ترش‌ یا زغال‌اخته‌ و ویتامین ‌ث‌ استفاده‌ كنند.

پس از درمان عفونت لازم‌است اگر مشكل زمینه‌ای مانند انسداد مسیر ادراری، سنگ كلیه یا اختلال دستگاه ادراری وجود دارد این عوامل برطرف شوند. عفونت حاد كلیه در بالغین معمولا به خوبی به درمان پاسخ می‌دهد و اثر جوش‌خوردگی و ترمیم كلیوی یا آسیب پایدار بر جای نمی‌گذارد، ولی در كودكان به علت عدم تكامل رشد كلیه، عفونت كلیه می‌تواند آسیب شدید ایجاد كند و به‌طور دائم عملكرد كلیه را مختل كند.

عفونت كلیه یكی از بیماری‌های سخت است.این بیماری معمولا در اثر هجوم باكتری به كلیه اتفاق می‌افتد.علائم بیماری چیست و چه درمانی وجود دارد؟

  عفونت كلیه دو نوع حاد و مزمن دارد. عفونت كلیه یكی از اورژانس‌های پزشكی تلقی می‌شود و فرد نیازمند مراقبت‌های فوری پزشكی است. این‌ بیماری‌ می‌تواند هر دو جنس‌ را مبتلا سازد ولی‌ در همه‌ سنین‌ در خانم‌ها شایع‌تر است‌.

عفونت‌های‌ حاد كلیه‌ در مردان‌ در هر سنی‌ ممكن‌ است‌ حاكی‌ از وجود یك‌ بیماری‌ زمینه‌ای‌ مانند انسداد مجاری ، سنگ كلیه ، اختلالات‌ پروستات‌ یا تومور باشد.

به محض اينکه نوع باکترى توسط کشت ادرار تعيين شد، پزشک درمان آنتى‌بيوتيکى را شروع خواهد کرد. استراحت در بستر، غذاى ساده، و افزايش مصرف مايعات اقدامات حمايتى مهمى هستند. در کودکان و بالغانى که به‌طور مکرر دچار عفونت مى‌شوند، انجام پرتونگارى و احتمالاً مشاهدهٔ مستقيم مثانه از طريق لوله‌اى که داخل پيشابراه مى‌گردد (عملى که سيستوسکوپى خوانده مى‌شود)، ممکن است توصيه شود.

دیالیز صفاقی

دیالیز صفاقی یکی از شیوه‌های درمان جایگزینی کلیه‌است که تقریباً از دو دهه پیش رواج فزاینده‌ای یافته‌است که اساسا به دلیل سهولت و مناسب بودن و قیمت پایین آن است. در دیالیز صفاقی، انتقال آب و مواد حل شونده از خلال غشا که دو کمپارتمان حاوی مایع را از هم جدا می‌کند، انجام می‌شود. این دو کمپارتمان عبارت‌اند از: خون موجود در کاپیلرهای صفاقی که در نارسایی کلیه حاوی مقادیر بیشتری اوره، کراتینین، پتاسیم و… است و محلول دیالیز در حفره صفاقی که بطور معمول حاوی سدیم، کلر استات و لاکتات است که با غلظت بالای گلوکز هیپراسمولار شده‌است. غشای صفاق به عنوان یک صافی عمل می‌کند، واقعا یک غشا هتروژن، نیمه تراوا و حاوی سوراخها در اندازه‌های مختلف است که آناتومی و فیزیولوژی پیچیده‌ای دارد.

جریانهای انتقالی در انجام جایگزینی انتشار: مواد حل شونده اورمیک و پتاسیم بر اساس شیب غلظت از مویرگهای خون صفاق به محلول دیالیز صفاقی منتشر می‌شوند در حالیکه گلوکز، لاکتات در مقیاس کمتر، کلسیم در مسیری معکوس از محلول دیالیز وارد خون می‌شوند.

اولترا فیلتراسیون: بطور هم‌زمان هیپراسمولار بودن نسبی محلول دیالیز صفاقی موجب اولترافیلتراسیون آب و همراه آن مواد حل شونده در آب از غشا می‌شود.

جذب: بطور هم‌زمان، یک جذب ثابت آب و مواد حل شونده از حفره صفاقی بطور مستقیم و غیر مستقیم به سیستم لنفاتیک وجود دارد.

درمان نارسایی کلیه توسط دیالیز صفاقی

اکثر بیماران مبتلا به نارسایی کلیه می توانند با دیالیز صفاقی درمان شوند. موارد منع پزشکی خاص مانند سابقه جراحی بزرگ شکمی می تواند انجام دیالیز صفاقی را مشکل نماید.

تاثیر دیالیز صفاقی بر زندگی شما

اکثر افراد از قابلیت انعطاف و استقلال که با دیالیز صفاقی دارند، لذت می برند. افراد تحت دیالیز صفاقی میتوانند زندگی طبیعی داشته باشند. تطبیق برنامه درمانی با کار ،مدرسه یا برنامه سفر آسان است زیرا شما شما مسئول درمان خویش هستید.

درمان کلیه با همودیالیز

چون در همودیالیز ، ما با خون بیمار سر و کار داریم و در هر بار دیالیز ممکن است خون بیمارهایی ریخته شود یا در زمان برگشت خون از دستگاه به بدن لخته شود و آن مقدار از خون لخته شده را باید دور ریخت . این ها همه می توانند عامل ایجاد آنمی در بیمار دیالیزی شوند .

امکان انتقال بیماری ها در افرادی که در یک محیط دیالیز می کنند بالاست . اکثر این بیماری ها منتقله از خون هستند . مثل هپاتیت ها (C , B) . به طوری ویروس عامل هپاتیت B را می توان تا یک هفته در سطوح پیدا کرد و چقدر باید خدمه توجیح شده باشند که اگر یک قطره خون روی زمین افتاد ، خوب محل را با مواد ضدعفونی تمیز کنند و یا سطح خود دستگاه دیالیز را چقدر باید خوب تمیز کرد .

هر مریضی که می خواهد دیالیز شود باید از نظر HIV , HCV , HBV Ag بررسی شود . به طوری که بیمار HBV مثبت باید در اتاق ایزوله دیالیز شود و دستگاه ها دیالیز این بیماران باید جدا باشد . اما در مورد هپاتیت HIV , C ، لازم نیست بیمار را از بقیه مریض ها جدا کرد و اتاق ایزوله داشته باشند .

یکی دیگر از عوامل کاهش فشارخون مریض دیالیزی این است که در حین دیالیز و بلافاصله بعد از مواد خوراکی می خورند . خوردن زیر دیالیز ممنوع است زیرا می تواند شانس انتقال بعضی عفونت ها را افزایش دهد . خوردن بیمار زیر دیالیز ، با ضربان قلب پایین و هایپوتروفی قلب و کاهش بازده آن و هم چنین آنمی در فرد ، باعث می شود همان میزان خون کم فرد نیز ،‌جذب دستگاه گوارش شود و بیمار دچار هایپوتنشن شدید شود .

منبع : متخصص اورولوژی تهران