عفونت مثانه
تحقیقات این طور نشان می‌دهند که این بیماری در واقع یک نوع نشانگان التهاب مثانه است که احتمالاً توسط عفونت باکتریایی، خودایمنی (پاسخ ایمن به اجزای خودی بدن) یا موارد آزارنده ایجاد می‌شود.
تحریک مثانه و قرارگرفتن در معرض اشعه ایکس (رادیوتراپی ناحیه لگن) نیز از علل احتمالی این بیماری می‌باشند.
سابقه حساسیت یا آلرژی به داروها، غذاها، یا سایر مواد، تب یونجه یا آسم
آرتریت روماتویید
سابقه درآوردن رحم
علل عفونت در مثانه
علت دقیق آن ناشناخته است. تحقیقات این طور نشان می‌دهند که این بیماری در واقع یک نوع نشانگان التهاب مثانه است که احتمالاً توسط عفونت باکتریایی، خودایمنی (پاسخ ایمن به اجزای خودی بدن)، یا موارد آزارنده ایجاد می‌شود. این بیماری احتمالاً عفونی نیست.
سابقه حساسیت یا آلرژی به داروها، غذاها، یا سایر مواد؛ تب یونجه یا آسم
آرتریت روماتویید یک نوع شایع التهاب مفاصل
سابقه درآوردن رحم
– میکروب‌ها از از بیرون بدن وارد پیشابراه شوند.
– این عفونت در زنان بسیار شایع است، زیرا مدخل پیشابراه با مخرج فاصله کمی دارد و عفونت به سادگی از یک نقطه به نقطه دیگر انتقال می‌یابد.
– در زنان طول پیشابراه کوتاه‌تر است و عفونت به سادگی این مسافت کم را تا مثانه طی می‌کند.
– عفونتهای کلیه می‌تواند پخش شود و مثانه را نیز مبتلا کند.
– آسیب به پیشابراه
– استفاده از کاتتر ادراری برای تخلیه مثانه، مثلاً پس از زایمان یا جراحی
– باکتری‌هایی که از راه پوست اطراف ناحیه تناسلی و مقعدی به مجاری ادراری راه می‌یابند.
استرس
مصرف الکل
افزایش فعالیت جنسی در زنان باعث آسیب رسیدن به پیشابراه می‌شود.
عفونت در سایر بخش‌های دستگاه ادراری ـ تناسلی
کاهش مقاومت بدن
پوشیدن لباس زیر تنگ و بدون تبادل هوا
نشستن در وان پر از آبی که آلوده باشد.
شل شدن و افتادگی اجزای دستگاه ادراری ـ تناسلی در زنان
نگه داشتن ادرار برای مدت خیلی طولانی
علایم عفونت در مثانه
درد و احساس فشار در لگن
احساس نیاز فوری به ادرار کردن (گاهی 80-60 بار در روز) و احساس سوزش هنگام ادرار کردن
احساس خالی نشدن کامل مثانه
درد به هنگام مقاربت
گاهی درد در مجرای تناسلی و راست روده
عوارض عفونت در مثانه
روش‌های درمانی موجود هستند که به کمک آنها ممکن است بتوان علایم را کنترل کرد یا به حداقل رساند، اما این روش‌های درمانی بیماری را معالجه نمی‌کنند. تحقیقات پزشکی در زمینه تعیین علت این بیماری، درمان‌های سودمندتر و معالجه آن ادامه دارند.
خانم‌هایی که دچار این بیماری هستند ممکن است شعله‌ور شدن و فروکش کردن‌های این بیماری را تجربه کنند؛ در بیماران مختلف درمان‌های مختلف مؤثر واقع می‌شود. حتی در یک خانم هم، یک نوع درمان ممکن است اثر کند ولی بعد تأثیر خود را از دست بدهد.
علایم برطرف نشده‌ای که می‌آیند و می‌روند و شدت آنها ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد.
مثانه عصبی
مثانه عصبی یکی از اختلالات عملکرد مثانه می‌باشد که بدنبال آسیب سیستم عصبی ایجاد می‌شود. براساس محل درگیری و نوع درگیری عصبی به دو نوع تقسیم می‌گردد:
– مثانه بیش فعال یا انقباضی
– مثانه شل
کسانی که مثانه بیش فعال مبتلا هستند، بسیار کم یا اصلاً کنترلی به عملکرد مثانه ندارند. مثانه بطور خودبه خود و مکرر تخلیه می‌گردد و تخلیه بطور کامل انجام نمی‌گیرد. به همین دلیل خطر ابتلا به عفونتهای ادراری در این افراد افزایش می‌یابد.
مثانه شل خصوصیات متفاوتی دارد. در این افراد قسمتی از سیستم عصبی که وظیفه خبررسانی به مغز هنگام پرشدن مثانه، را دارد، دچار اختلال شده‌است در نتیجه با افزایش اندازه و ظرفیت مثانه روبرو خواهیم شد. زمانی که فشار ادرار در مثانه به اندازه‌ای برسد که ماهیچه‌های دریچه خروجی ادرار توانایی غلبه بر آن را نداشته باشد، ادرار شروع به ریزش می‌کند. در این نوع اختلال مثانه نیز مانند مثانه انقباضی، مثانه بطور کامل تخلیه نمی‌گردد.
مثانه بیش فعال (Overactive bladder)
اگر روزانه 8 بار یا بیشتر یا در هنگام شب بیشتر از دو بار جهت دفع ادرار به توالت می‌‌روید احتمالاً به مثانه بیش فعال مبتلا هستید.
سن و سرطان مثانه
به‌طور قطع، سن تاثير دارد ولي به طور معمول، متوسط سنين در زمان تشخيص 60 تا 65 سال است اما در سنين پايين‌تر هم ديده شده است.
احتباس ادرار و نگه داشتن طولاني‌مدت آن و سرطان مثانه
احتباس ادراري در بحث سرطان مثانه تاثيري ندارد مگر در کساني که عفونت مستمر ادراري دارند که سبب تحريک دايمي مثانه مي‌شود. اما نگه داشتن طولاني مدت ادرار در هر دو جنس مضر بوده و مي‌تواند به تدريج آستانه حس مثانه را کم کند و از طرفي موجب افزايش ظرفيت مثانه شود. در چنين شرايطي تخليه کامل مثانه صورت نمي‌گيرد و ادرار باقي‌مانده در مثانه سبب ايجاد عفونت يا سنگ مي‌شود.
درمان سرطان مثانه
اگر بيمار به موقع مراجعه کند و اگر بيماري به موقع تشخيص داده شود، سرطان داخل مثانه گسترش پيدا نکرده باشد، منفرد بوده و متعدد نباشد و در پاتولوژي مشخص شود که بيماري از مخاط به جاي ديگري تجاوز نکرده، مي‌شود اميدوار بود که بيشتر به درمان پاسخ دهد. درمان‌هايي مانند تراشيدن جداره مثانه، تزريق دارو به داخل مثانه، تزريق ب.ث.ژ به داخل مثانه و فعال کردن سيستم ايمني بدن، درمان با راديوتراپي و اشعه که البته عوارض خاص خود را دارد.
اما اگر عمق ضايعه زياد شده باشد و از مخاط گذشته باشد و به نيمي از عضلات پيشرفت کرده باشد، در چنين حالتي جراحي‌هاي بزرگ و خارج کردن مثانه و برخي اعضاي مجاور لازم است. در صورت درگيري‌هاي دور دست مثل گرفتاري کبد و ريه بيشتر اقدامات درماني با شکست مواجه مي‌شود.
منبع : متخصص اورولوژی تهران
