[sbu_post_image]
پیشگیری از عفونت مثانه در مردان
۱. حتیالامكان بهتر است از كاتتر استفاده نشود.
۲. مایعات به مقدار زیاد بنوشید، حداقل 8 لیوان در روز
۳. در صورت بروز عفونت ادراری، سریعاً برای درمان مراجعه كنید.
داروهای عفونت مثانه
آنتیهیستامینها، آنتیکولینرژیکها، داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی، و داروهای ضدافسردگی همگی موفقیت محدودی در کاهش علایم دارند.
داروی پنتوزان پلی سولفات سدیم در تخفیف علایم بعضی از خانمها مؤثر بوده است.
دیمتیل سولفوکساید یا سایر داروها را میتوان مستقیماً به درون مثانه وارد کرد. *دیمتیل سولفوکساید به مدت 15 دقیقه در مثانه نگاه داشته و سپس تخلیه میشود. این درمان هر دو هفته تکرار میشود، یا تا زمانی که علایم تخفیف یابند و سپس برحسب نیاز تکرار میشود. مصرف دیمتیل سولفوکساید باعث وجود آمدن یک بوی شبیه سیر در پوست و تنفس میشود که تا 72 ساعت ادامه مییابد.
برای این بیماری راه درمانی قطعاً مؤثر وجود ندارد. انتخابهای درمانی عبارتند از داروهای خوراکی مختلف، داروهایی که به داخل مثانه وارد میشوند، کارهای مخصوص برای اتساع مثانه، تغییر در رژیم غذایی، تمرینات مخصوص مثانه، و تحریک الکتریکی رشتههای عصب از راه پوست انجام مشاوره، بازخورد زیستی (بیوفیدبک)، یا هیپنوتیسم یا آرامسازی توسط خود فرد جهت کمک به کنترل استرس، عصبانیت، اضطراب و گاهی، افسردگی همراه با اختلالات درد مزمن توصیه میشود.
روشهای جراحی به ندرت مورد استفاده قرار میگیرند (تنها به عنوان حربه آخر و هنگامی که سایر روشهای درمانی شکست خورده باشند و برای بهبود کیفیت زندگی پایین فرد انجام اقدامات غیرمحافظهکارانه جایز باشد).
آنتیبیوتیکها برای مبارزه با عفونت
داروهای ضداسپاسم برای تخفیف درد
گاهی استفاده از ضد دردهای ادراری برای تخفیف درد
به هنگام درمان و تا دو هفته پس از رفع علایم از نزدیکی خودداری کنید تا التهاب کاملاً برطرف شود.
تشخیص عفونت دستگاه ادراری
تشخیص عفونت دستگاه ادراری با آزمایش ادرار، کشت ادرارف رادیوگرافی، سونوگرافی، یا سی تی اسکن برای مشاهده مثانه یا کلیه ها و سیستوسکوپی( مشاهده پیشابراه و مثانه به وسیله دستگاهی موسوم به سیستوسکوپ) صورت می گیرد.* درمان عفونت دستگاه ادراری با آنتی بیوتیک مناسب انجام می شود. در عفونت های ساده معمولاً 3 روز درمان و در عفونت های جدی تر 7 تا 10 روز درمان با آنتی بیوتیک ضروری است.* گاهی عفونت های ادراری علی رغم درمان صحیح و کامل عود می کنند. حدود یک پنجم زنان مبتلا به عفونت دستگاه ادراری دوباره دچار عفونت مزبور می شوند. بعضی از خانم ها هرسال 3 بار یا بیشتر مبتلا به عفونت دستگاه ادراری می شوند. آقایان نیز به عفونت های عودکننده ادراری دچار می شوند. در افراد مبتلا به دیابت یا مشکل دفع ادرار نیز عفونت عودکننده ادراری روی میدهد.
نکته: در صورتی که مبتلا به عفونت ادراری عود کننده هستیدف به پزشک مراجعه نماییدتا با استفاده
عفونت مثانه در بین خانمهای 20 تا 50 بیشتر شایع است.
مثانه عصبی
مثانه عصبی یکی از اختلالات عملکرد مثانه میباشد که بدنبال آسیب سیستم عصبی ایجاد میشود. براساس محل درگیری و نوع درگیری عصبی به دو نوع تقسیم میگردد:
– مثانه بیش فعال یا انقباضی
– مثانه شل
کسانی که مثانه بیش فعال مبتلا هستند، بسیار کم یا اصلاً کنترلی به عملکرد مثانه ندارند. مثانه بطور خودبه خود و مکرر تخلیه میگردد و تخلیه بطور کامل انجام نمیگیرد. به همین دلیل خطر ابتلا به عفونتهای ادراری در این افراد افزایش مییابد.
مثانه شل خصوصیات متفاوتی دارد. در این افراد قسمتی از سیستم عصبی که وظیفه خبررسانی به مغز هنگام پرشدن مثانه، را دارد، دچار اختلال شدهاست در نتیجه با افزایش اندازه و ظرفیت مثانه روبرو خواهیم شد. زمانی که فشار ادرار در مثانه به اندازهای برسد که ماهیچههای دریچه خروجی ادرار توانایی غلبه بر آن را نداشته باشد، ادرار شروع به ریزش میکند. در این نوع اختلال مثانه نیز مانند مثانه انقباضی، مثانه بطور کامل تخلیه نمیگردد.
پیشگیری از شب ادراری
رعایت چه نکاتی در بهبود بیماری شب ادراری کمک کننده است؟ بایستی کودک در مورد مشکل خود و نیز بحث و حل موضوع فعالانه شرکت داشته باشد. بنابراین صحبت کردن والدین با پزشک به طور جداگانه و بدون حضور بیمار و اصرار در جهت عدم آگاهی بچه از این صحبت ها کمک چندانی به حل مشکل نخواهد کرد. کودک باید درک کند که مسئله شب ادراری مربوط به اوست و والدین و پزشک سعی در حل مشکل او دارند بنابراین نباید از پشک خود خجالت بکشد. پدر و مادر نیز باید توجه داشته باشند که تنبیه کردن، سرزنش کردن و خجالت دادن کودک خصوصاً در نزد همسالان وی بسیار مضر است و صدمات روحی و روانی بسیاری به کودک وارد می سازد و در مقابل، تشویق و اظهار رضایت پدر و مادر از پیشرفت کودک در کنترل شب ادراری بسیار مؤثر خواهد بود. ملاقات های مکرر با پزشک و ارائه جدول ستاره (که نشان دهنده سیر بهبود بیماری است) نیز نقش بسیار کمک کننده ای در کنترل بیماری خواهد داشت. مشارکت کودک در جمع آوری رختخواب خیس شده و تعویض لباس خود به تنهایی نیز کمک کننده خواهد بود. در بچه هایی که بین سن 6 تا 8 سال قرار دارند می توان در طول شب کودک را یک نوبت بیدار کرد تا به توالت برود و مثانه خود را تخلیه سازد. برای جلوگیری از بهانه و یا ترس کودک باید چراغ مسیر و توالت را روشن گذاشت. در صورتی که بیمار به مدت یک ماه دائم شب ادراری نداشت می توان دیگر در طول شب کودک را بیدار نکرد. در بچه های بالاتر از سنین هشت سال می توان از خود کودک خواست تا با تنظیم یک ساعت زنگدار 3 تا 4 ساعت پس از شروع خواب برای ادرار کردن بیدار شود. همچنین در این کودکان می توان از دستگاه های هشدار دهنده نیز بهره گرفت. درمان هایی که در بالا گفته شد اگرچه طولانی مدت و وقت گیر است ولی در صورت رسیدن به نتیجه لازم عود بیماری وجود نخواهد داشت.
منبع : کتاب راهنمای پزشکی خانواده- بیماری های کلیه و مجاری ادرار ، متخصص مجاری ادراری
