روشهاي افزايش حجم مثانه
پيوندهاي مثانه
برخي از ناهنجاريهاي مثانه از دوران جنيني ايجاد مي گردد و در بعضي افراد بيماريهاي از قبيل سرطان، تروما، عفونت، التهاب و صدمات ايجاد شده توسط پزشكان مي تواند سر منشا درگيريهاي بافت مثانه باشد. زماني كه اكثر درمانهاي محافظه كارانه با شكست مواجه مي شوند. از روشهاي جراحي براي افزايش حجم مثانه در بازسازي ناكارايي بافت مثانه كمك گرفته مي شود. به طور تجربي در سال 1888 از روده براي افزايش حجم مثانه با الگوي مدل حيواني استفاده گرديد. و سپس در سال 1898 استفاده از اين بافت طبيعي (روده) به طب انساني تعميم يافت. علي رغم افزايش حجم مثانه با شيوه هاي مختلف جراحي و با استفاده از قطعات روده ايي – معده ايي، چندين جايگزين از بافتهاي پيوندي آزاد براي مثانه از نوع اتولوگ، همولوگ هترولوگ مورد محك آزمايش قرار گرفتند.
بافتهاي پيوندي آزاد شامل فاسيا، پوست، مثانه نگهداري شده در محيط غير زنده چادرينه، صفاق و غشاي آمنيوتيك مي باشند.
مواد آلوپلاستيك همانند پلي اتيلين، تفلون، پلي تر فتالات اتيلن گليكول و لاستيكهاي سيليكوني جهت انجام عمل جراحي وصله دوزي به عنوان چارچوبي براي بازسازي بافت مثانه استفاده مي شود. گروهي از پروتزهاي قابل هضم از قبيل اسفنجهاي پلي وينيلي و ژلاتيني، پلي گلاكتين 910 و فيلم كلاژن نيز در افزايش دادن به حجم بافت مثانه مفيد واقع شده اند. به كار بردن ماتريكس بدون سلول به عنوان چارچوب براي رشد عضله صاف و مخاط گامي ارزنده در بازسازي بافت مثانه مي باشد. همچنين مهندسي ايجاد بافت، شيوه اي جديد براي اين منظور است.
مطالعات تجربي نشان داد كه ماتريكس بدون سلول و مهندسي ايجاد بافت روشهاي عالي و كارآمد نسبت به پروتزهاي آلوپلاستيك و قابل هضم روش افزايش حجم مثانه با قطعات روده ايي – معده ايي و ساير شيوه ها مي باشد
منبع : sid
