[sbu_post_image]
التهاب مزمن پروستات
احتقان طولانی‌مدت یا طول‌کشیده پروستات را در اصطلاح «التهاب مزمن پروستات» می‌گویند. این التهاب مزمن پروستات ممکن است عفونی یا غیرعفونی باشد و یکی از علائم آن خروج ترشحی شبیه به مایع منی از مجرای ادرار است که با ادرار یا بدون آن اتفاق می‌افتد. سایر علائمی که ممکن است همراه با التهاب مزمن پروستات دیده شوند، عبارتند از:سوزش و تکرر ادرار، آهسته شدن جریان ادرار به دلیل بزرگ شدن و تورم پروستات، احساس سوزش هنگام انزال، احساس سوزش در قسمت انتهایی دستگاه تناسلی حتی در حالت عادی و بدون ادرار کردن، اختلال جنسی مثل اختلال در نعوظ، احساس خارش در ناحیه دستگاه تناسلی، احساس ناراحتی در قسمت تحتانی شکم و درد در ناحیه میاندوراه (ناحیه بین کیسه بیضه و مقعد). گاهی بیمارانی که دچار التهاب مزمن پروستات هستند، هنگام شروع ادرار یا خاتمه آن و حتی در مایع منی قطرات خون را نیز مشاهده می‌کنند.
عوارض التهاب پروستات
عواقب احتمالی التهاب پروستات عبارتند از: بزرگ شدگی پروستات، تنگی پیشابراه، کندی یا بند آمدن ادرار و سایر مشکلات جدی مجرای ادرار، درمان این نوع پروستات بسته به حاد یا مزمن بودن آن متفاوت است .درمان برای پروستات حاد با مصرف آنتی بیوتیک‌های خوراکی، تخلیه با سوند یا تخلیه با عمل جراحی در موارد وخیم مقدور می‌باشد و پروستات مزمن را نیز می‌توان با مصرف آنتی بیوتیک‌ها، ماساژ پروستات برای افزایش تخلیه و جراحی در صورتی که داروها و ماساژ اثر بخش نباشد درمان کرد.البته درمان بسته به بیماری و بیمار تغییر می‌کند. آمیزش برای افزایش تخلیه پروستات پیشنهاد می‌شود .آب گرم و مصرف نکردن ادویه جات نیز ایرادی ندارد.
التهاب میزراه
التهاب میزراه معمولاًناشی از عفونت است. بیماری می تواند باعث درد به هنگام دفع ادرار، تب و احساس نیاز مکرر به دفع ادرار شود. التهاب میزراه ممکن است ناشی از یک بیماری آمیزشی، عفونت باکتریایی و بزرگی پروستات (در مردان) باشد.
درمان التهاب میزراه
روش پیشگیری و درمان التهاب میزراه همانی است که در مورد التهاب مثانه گفته شد.
علل پروستاتیت مزمن
درباره علل ایجادکننده پروستاتیت مزمن / سندرم دردمزمن لگن فرضیه هایی ذکر شده است که عبارتند از: اختلال عملکرد محور هیپوتالاموس – هیپوفیز – غده فوق کلیه و ناهنجاری های هورمون قشر غده فوق کلیه ناشی از استرس؛التهاب با منشأ عصبی و نشانگان(سندرم) درد میوفاسیال ( درد مربوط به«فاسیا» یا بافت لیفی پوشاننده عضلات و خودِ عضلات). در دو مورد اخیر، بی نظمی دستگاه عصبی موضعی در اثر ضربه اخیر، عفونت یا خلق و خوی مضطرب و انقباض مزمن و ناخوآگاه لگن منجر به التهاب ناشی از آزاد شدن موادی (مثل ماده p ) به وسیله سلول های عصبی می شوند.
امروزه اثبات شده است که باکتری ها نقش قابل توجهی در ایجاد این سندرم ندارند بلکه سندرم مزبور با استرس در ارتباط است.
فرضیه های دیگری که به عنوان علل ایجاد این سندرم بیان شده اند عبارتند از:احتمال وجود باکتری های غیرقابل کشت، ازجمله«نانوباکتریها» و احتمال ویروسی بودن سندرم{ایجاد سندرم در اثر ویروس هایی مانند ویروس هرپس ساده(HSV ) و ویروس سیتومگال(CMV )}.
عفونت در سندرم پروستاتیت مزمن / نشانگان درد مزمن لگن ممکن است التهابی در نظر گرفته شود که در آن،ادرار، مایع منی و سایر ترشحات فاقد ارگانیسم ایجاد کننده عفونت هستند ولی سلول های مبارزه کننده با عفونت وجود دارند و یا ممکن است عفونت غیرالتهابی دانسته شود که در آن، التهاب و سلول های مبارزه کننده باعفونت، هردو وجود ندارند.
درمان پروستاتیت مزمن
بررسی و درمان پروستاتیت مزمن / سندرم درد مزمن لگن به دلیل ناشناخته بودن علت آن دشوار و چالش برانگیز است.
این بیماری ممکن است به روش های درمانی غیرمتمرکز بر پروستات مانند فیزیوتراپی، روان درمانی و درمان دارویی پاسخ دهد.
« پروتکل درمانی استانفورد» که اخیراً برای درمان این سندرم انتشار یافته است، ترکیبی است از درمان دارویی( شامل داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مثل آمی تریپتیلین و داروهای آرام بخش بنزودیازپین)، روان درمانی{آرام سازی متناقض(paradoxical relaxation)} و فیزیوتراپی(آزاد سازی نقاط برانگیزاننده کف لگن و عضلات شکم و نیز ورزش های شبیه یوگا با هدف شل کردن کف لگن و عضلات شکم).
پروتکل های درمانی کنونی تا حد زیادی بر شل سازی عضلات ناحیه لگن یا مقعد و درمان آرام سازی تدریجی به منظور کاهش استرس ایجادکننده سندرم متمرکز شده اند. فیزیوتراپی بیوفیدبک به منظور آموزش چگونگی کنترل عضلات کف لگن ممکن است مؤثر باشد.
ورزش های هوازی می توانند به بیمارانی که دچار سندرم خستگی مزمن نیستند یا علایم بیماری آنها در اثر ورزش تشدید نمی شود، کمک کنند.** طب سوزنی در بعضی بیماران مفید بوده است.
بعضی شواهد حکایت از آن دارند که آلرژی های غذایی و عدم تحمل به بعضی مواد غذایی ممکن است در تشدید این سندرم نقش داشته باشند. در بعضی از بیماران عدم تحمل به گلوتن یا بیماری سلیاک دیده شده است. در این موارد حذف ماده غذایی عامل می تواند به درمان بیماری کمک کند.
منبع : کتاب راهنمای پزشکی خانواده- پروستات و بیماری های آن
