انواع و علایم بیماری کلیه

[sbu_post_image]

عفونت کلیه

ادرار به‌طور طبيعى ضدعفونى شده است و باکترى ندارد. ورود باکترى به دستگاه ادرارى معمولاً از پائين به بالا يعنى از راه پيشابراه به مثانه و احتمالاً کليه‌ها اتفاق مى‌افتد. باکترى‌ها ممکن است به‌طور خيلى نادر از ساير قسمت‌هاى بدن و از طريق خون به کليه‌ها برسند. وقتى کليه‌ها عفونى شوند به اين عارضه التهاب لگنچه و کليه گفته مى‌شود که ممکن است حاد يا مزمن باشد.

هنگام التهاب حاد لگنچه و کليه ممکن است دچار لرز، تب بالا، تهوع، استفراغ و درد پشت که اغلب به کشاله ران انتشار مى‌يابد، شويد. اگر مثانه نيز عفونى شود، ممکن است علاوه بر اين علائم تکرر و سوزش ادرار بروز کند. التهاب حاد لگنچه و کليه به‌دليل کوتاهى پيشابراه در خانم‌ها شايع‌تر است.

– يكي از عوامل مهم آسيب رساننده به كليه رنگ مو است.

– غذاهاي مضر براي كليه

غذاهاي ساندويچي، شيريني‎جات قنادي،غذاهاي تبليغي، غذاهاي رستورانها، نوشابه، ماست، چاي، انواع دارو( خصوصا آنتي بيوتيك جنتامايسين) وآب يخ.

– غذاهاي مفيد براي كليه: آب، كاهو، سيب درختي( با پوست و دانه) ، مغز بادام خام، ليمو ترش تازه، انجير، عسل، خيار( خيار درختي استفاده نكنيد).

– استفاده زياد از آنتي بيوتيكها باعث از كار افتادگي كليه‎ها مي‎گردد.

– علامت اشكال در كليه ضعف و خستگي است.

– آب يخ باعث ايجاد شوك در كليه‎ها و كبد مي‎گردد.

– غذاهايي استفاده كنيد كه هم دماي بدن باشد.

– اولين چيزي كه كليه را از كار مي‎اندازد،چاي است.

– سرماخوردگي و فشار رواني براي كليه‎ها بسيار مضر مي‎باشد.

– هندوانه:

– هندوانه كليه، حالب،مثانه و پروستات را شستشو مي‎دهد.

– كساني كه مشكل پروستات دارند ،هندوانه را با پوست و دانه بخورند.

– كساني كه ديابت دارند، در سالاد پوست هندوانه رنده كرده ،مصرف نمايند.

– نفخ معده بعد از خوردن هندوانه با خوردن كمي از پوست آن بر طرف مي‎شود.

– پوست هندوانه كار رانيتيدين را انجام مي‎دهد و براي نفخ معده و كساني كه ديابت دارند بسيار مفيد است.

وجود پروتئین در ادرار

وجود مقادیر طبیعی پروتئین در ادرار ( پروتئینوری؛proteinuria) از اختلالت مهم کلیوی به شمار می آید.* پروتئین ها جزء اساسی تمام بخش های بدن ازجمله عضلات، استخوان ها، مو و ناخن را تشکیل می دهند.

پروتئین های موجود در خون نیز عملکردهای مهمی دارند و موجب محافظت فرد در برابر عفونت، کمک به لخته شدن خون و حفظ مقدار صحیح مایع در گردش بدن می شوند.

در هنگام عبور خون از کلیه های سالم، کلیه ها مواد زاید آن را تصفیه و تخلیه می کنند و مواد مورد نیاز، مانند پروتئین ها را به خون بازمی گردانند. مولکول اکثر پروتئین ها به حدی بزرگ است که از صافی کلیه رد نمی شود و در نتیجه اغلب پروتئن ها وارد ادرار نمی شوند ولی هنگامی که صافی های کلیه، یعنی گلومرول ها دچار آسیب شده باشند، پروتئین ها از خون وارد ادرار می شوند.

احتمال حضور آلبومین( که نوعی پروتئین محلول در آب است)در ادرار بیش از سایر پروتئین ها است و گاهی به جای لغت پروتئینوری، به طور اختصاصی از واژه «آلبومینوری» استفاده می شود که هنگامی است که در آزمایش ادرار به طور اختصاصی، وجود آلبومین تشخیص داده می شود. آلبومین موجب احتباس مایعات در بدن می شود و مانند اسفنج، آب بافت های بدن را به خود می گیرد.

علت وجود پروتئین در ادرار

وجود التهاب در گلومرول ها( که گلومرونفریت یا به طور ساده، نفریت نامیده می شود) و بسیاری از بیماری ها می توانند موجب این التهاب شوند، می تواند باعث حضور پروتئین در ادرار شود.

تحقیقات نشان داده اند که مقدار و نوع پروتئینوری( اینکه ایا پروتئین های موجود در ادرار فقط از نوع آلبومین هستند یا از سایر پروتئین ها هم تشکیل شده اند) قویاً میزان آسیب کلیوی و در خطر بودن یا نبودن فرد از نظر ابتلا به نارسایی پیشرونده کلیه را مشخص می کند.

اشخاص مبتلا به دیابت، پرفشاری خون و افراد دارای زمینه فامیلی مشخص در خطر ابتلا به پروتئینوری قرار دارند. در ایالات متحده، دیابت نخستین علت بروز بیماری کلیوی مرحله ی انتهایی ناشی از بیماری مزمن کلیه است.

در دیابت نوع 1 و 2 ، نخستین علامت اختلال عملکرد کلیه، دفع مقادیر کم آلبومین در ادرار است که میکروآلبومینوری (microalbuminuria )نامیده می شود. با کاهش بیشتر عملکرد کلیه، مقدار آلبومین موجود در ادرار افزایش می یابد و میکروآلبومینوری به پروتئینوری کامل تبدیل می شود.

پرفشاری خون(فشارخون بالا)، دومین عامل ایجاد بیماری کلیوی مرحله انتهایی است و وجود پروتئینوری در فرد مبتلا به فشارخون بالا، نشان دهنده کاهش عملکرد کلیه است و در صورتی که فشارخون بالا کنترل نشود می تواند به نارسایی کامل کلیه پیشرفت کند.

علایم وجود پروتئین در ادرار

علایم و نشانه های پروتئینوری عبارتند از:ادرار کف آلود، تورم دست ها، پاها، شکم و صورت که همگی علایم از دست رفتن مقدار بسیار زیادی از پروتئین های بدن هستند ولی به طور شایع تر ، پروتئینوری با هیچ علامت و نشانه ای همراه نیست و فقط در آزمایش ادرار مشخص می شود.

برای تشخیص پروتئینوری از نوار شیمیایی مخصوصی که در داخل ادرار فرو برده می شود استفاده می کنند. در صورت وجود پروتئین در ادرار، نوار مزبور تغییر رنگ می دهد. در افرادی که در خطر بیماری کلیوی قرار دارند( به ویژه در اشخاص دیابتی) مقدار دقیق پروتئین یا آلبومین اندازه گیری می شود. میتوان از تعیین نسبت پروتئین به کراتینین در ادرار برای مشخص نمودن مقادیر کمتر پروتئین به منظور تشخیص بیماری کلیوی استفاده کرد. اندازه گیری مقدار کراتینین سرم خون و نیتروژن اوره(BUN ) خون نیز ضرورت دارد.

بالا بودن مقدار کراتینین و BUN حاکی از اختلال عملکرد کلیه است.* برای درمان پروتئنوری، باید بیماری زمینه ای ایجادکننده آن( مثل دیابت یا فشارخون بالا) را درمان نمود. همچنین محدود کردن مقدار نمک طعام و پروتئین مصرفی ضرورت دارد.

منبع :متخصص کلیه تهران و کتاب راهنمای پزشکی خانواده- بیماری های کلیه و مجاری ادرار