بي اختياري ادرار توسط جامعه بين‌المللي کنترل ادرار به صورت نشت غيرارادي ادرار تعريف شده است. اين وضعيت در ميان افراد سالمند شايع است…
بر طبق يک مطالعه همگروهي اخير، اين اختلال بيش از يک پنجم افراد بالاي 85 سال را گرفتار مي‌سازد، اگر چه ممکن است اين رقم کمتر از برآورد حقيقي ميزان شيوع بي‌اختياري ادراري باشد. بي‌اختياري ادراري هم عواقب فيزيکي و هم عواقب روان‌شناختي در پي دارد که از آن جمله مي‌توان آسيب پوستي، عفونت‌هاي مجاري ادراري و افزايش خطر زمين خوردن و اجتناب از دور شدن از خانه و احساس بيگانگي را نام برد.
درمان بي‌اختياري ادرار مي‌تواند براي مراقبين هم دشوار باشد و در يک مطالعه همگروهي که روي حدود 6000 بيمار انجام گرفت مشخص شد بي‌اختياري ادرار بعد از دمانس، دومين عاملي است که سبب پذيرش بيماران در مراکز مراقبت‌هاي طولاني مدت مي‌شود. در بريتانيا، گزارش سال 2001 چارچوب خدمات ملي براي افراد سالمند، به لزوم تلفيق خدمات مربوط به کنترل ادرار در مراقبت‌هاي تخصصي، حاد و اوليه تاکيد کرده است.
در يک گزارش ملي اخير در مورد مراقبت‌هاي کنترل ادرار براي افراد سالمند مشخص شده است که بي‌اختياري ادرار چه در بيرون از بيمارستان و چه در مراقبت‌هاي ثانويه (بيمارستاني) به خوبي تحت درمان قرار نمي‌گيرد. ارزيابي‌هاي پايه‌اي نظير معاينه رکتوم و اندازه‌گيري حجم باقي مانده پس از ادرار کردن (حجم ادرار باقيمانده در مثانه بعد از ادرار کردن) به ندرت انجام مي‌شوند و طرح‌هاي درماني به جاي آن که به درمان علت زمينه‌اي بپردازند صرفا به محدودسازي مشکل بسنده مي‌کنند.
منبع: سلامت ایران
