تشخیص بی اختیاری ادرار،پیشگیری از شب ادراری

تشخیص بی اختیاری ادرار

معاینه فیزیکی کامل باتأکید بر دستگاه ادراری و عصبی اعضای تناسلی و آزمایش ادرار برای تشخیص بی اختیاری ادرار ضروری است.

بی اختیاری ادرار

بی اختیاری ادرار عبارت است از فقدان کنترل ادرار یا ناتوانی در نگه داشتن ادرار تا رسیدن زمان مناسب برای ادرار کردن. بیش از 13 میلیون نفر در ایالات متحده دچار بیاختیاری ادرار هستند و میزان ابتلا در زنان دوبرابر مردان است.*بی اختیاری ادرارممکن است موقتی و ناشی از بیماری زمینه ای باشد.* بی اختیاری ادرار می تواند از یک ناراحتی خفیف به صورت نشت مقادیر کم ادرار تا مشکل شدید به شکل خیس شدن مکرر متغیر باشد.

رفع بی‌اختیاری ادراری

– انجام تمرینات ورزشی که منجر به تقویت عضلات لگنی می‌شود. مانند ورزش‌های Kegel که می‌توان آن را در طی روز در هنگام دراز کشیدن- ایستادن یا حتی زمانی که بر روی صندلی نشسته‌اید بطور مرتب انجام دهید.
برای انجام این ورزش باید عضلات دور مهبل و مقعد را سفت کنید (درست مثل زمانی که می‌خواهید جلوی جریان ادرار را بگیرید) و 8 تا 10 ثانیه نگهدارید و سپس آزاد کنید. در هر بار انجام ورزش 10 انقباض انجام دهید. این عمل را به تعداد 3 بار در روز برسانید.

شما میتوانید تمرینات کگل را در حالت خوابیده، نشسته یا حتی هنگامی که ایستاده اید انجام دهید

– تغییر عادات به عنوان مثال بعد از ساعت 8 شب از نوشیدن مایعات خودداری کنید.
– تغییرات در رژیم غذایی
– کاهش وزن
– درمان دارویی (در موارد بیش فعالی مثانه)
– تحریک عصب
– جراحی (در موارد بی‌اختیاری استرسی)
– استفاده از سوند برای تخلیه ادرار

شب ادراری یا ناتوانی در کنترل ادرار (Enuresis)، یکی از اختلالات رایج دوران کودکی است. این واژه زمانی به کار می‌رود که حداقل 2 بار در هفته و به مدت 3 ماه متوالی در کودکان 5 سال به بالا اتفاق افتد. شب ادراری به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم می‌شود. کودکانی که از دوران شیرخوارگی هیچگاه برای مدتی کنترل ادرار خود را به دست نیاورده‌اند به عنوان شب ادراری اولیه تلقی می‌شوند و کودکانی که حداقل برای مدت شش ماه شب ادراری نداشته و بعدها دچار شب ادراری گشته‌اند به عنوان شب ادراری ثانویه تلقی می‌شوند.

تشخیص شب ادراری

بیماری چگونه تشخیص داده می شود؟ معمولاً هماهنگی های لازم میان اعصاب و عضلات کنترل کننده ی مثانه درسن 5 سالگی کامل می شود و کودک در این سن توانایی آن را دارد که خود را خشک نگه دارد. بنابراین زمانی می توان کودک را مبتلا به بیماری شب ادراری تلقی کرد که: 1) سن کودک بالای 5 سال باشد. 2) شب ادراری حداقل هفته ای دوبار و حداقل به مدت سه ماه متوالی وجود داشته باشد.

پیشگیری از شب ادراری

برای پیشگیری از ایجاد شب ادراری چه باید کرد؟ والدین چنین کودکانی بایستی آگاه باشند که در درجه اول برای پیشگیری از ایجاد این اختلال بایستی نهایت دقت را در آموزش آداب رفتن به دستشویی داشته باشند. شروع زودتر از موعد آموزش در این زمینه، استفاده از روش های تنبیهی یا ترساندن کودک در سنینی که کودک هنوز قادر به کنترل تخلیه ادرار از مثانه خود نیست، می تواند باعث افزایش شیوع این اختلال گردد. آموزش بایستی در سن مناسب، همراه با به خرج دادن حوصله و داشتن صبر و شکیبایی باشد. بکارگیری هر روش صحیح اگر با دقت و حوصله انجام نگردد یا تداوم لازم را نداشته باشد ناموفق خواهد بود و سرخوردگی والدین و کودک را به دنبال خواهد داشت. در برخی مواقع عدم بهبودی در روند شب ادراری کودک می تواند مربوط به مشکلات جسمی باشد که این مسئله بایستی با مراجعه به پزشک مورد بررسی و تشخیص قرار گیرد و آزمایشات لازم در جهت بررسی علل آن توسط والدین به دقت پیگیری و انجام گردد.

آیا ممکن است شب ادراری به علت لجبازی و یا جلب توجه باشد؟ خیر، شب ادراری برای کودک بسیار ناخوشایند است و ارادی نیست.

مکانیسم اثردرمانی هشداردهنده ها (شب زنگ ها) چیست؟ وقتی به طور مکرر بیمار هنگام پر شدن مثانه و ادرار کردن با ایجاد صدای زنگ بیدار می شود تدریجاً پر شدن مثانه جای صدای زنگ را در حلقه رفلکس گرفته و پس از چند بار وقتی مثانه به ظرفیت پر می رسد به جای صدای زنگ عمل کرده و باعث وقفه چرخه ادرار شده و کودک را بیدار می کند (رفلکس شرطی) این سیر درمان چند ماه طول می کشد ولی مؤثر و تقریباً دائمی و با عود بسیار کم بیماری همراه است.

منبع : پزشک بی اختیاری ادرار تهران