تشخیص کیست‌های کلیه

[sbu_post_image]

تقریبا تمامی آن‌ها در بررسی‌های رادیولوژیک کشف می‌گردند؛ مثلا هنگام سونوگرافی، سی تی اسکن و … سایر اندام‌های بدن. به همین دلیل نام دیگر آن، کیست‌های اتفاقی است، چرا که پزشک در حین بررسی سایر اندام‌ها، به‌طور اتفاقی آن‌ها را مشاهده می‌کند.

درمان کیست کلیه

اگر بتوان با سونوگرافی و سی تی اسکن و ام آر آی (MRI) به تشخیص دقیق کیست رسید، ابتدا پزشک در مورد مشکلات احتمالی که ممکن است کیست برای فرد ایجاد کرده باشد سوالاتی خواهد کرد. مثلا این‌که درد در ناحیه پهلو دارد یا خیر، یا سابقه‌ای از تب یا ادرار خونی دارد یا نه؟

 اگر کیست فرد کوچک باشد و هیچ یک از علائم فوق را نداشته باشد، به احتمال زیاد اقدام درمانی خاصی نیز لازم نخواهد بود. فقط ممکن است پزشک صلاح بداند 6 تا 12 ماه بعد با سونوگرافی یا سی تی اسکن، اندازه یا احتمال رشد کیست را پیگیری نماید.

 اگر نتوان به تشخیص دقیق کیست رسید، ممکن است نیاز به آنژیوگرافی کلیوی یا آسپیراسیون باشد. اگر مایع به دست آمده در نمونه گیری (آسپیراسیون) شفاف باشد، حاکی از خوش خیم بودن ضایعه است. البته باید با ارزیابی سیتولوژی و میکروسکوپی مایع بدست آمده، خوش خیم بودن را تائید کرد.اگر مایع خونی باشد، باید اقدام به جراحی کرد.

بسیاری از مردم اطلاعی از کیست کلیه خود ندارند، یا اصلا نیاز به بررسی‌های اضافی یا پیگیری نخواهند داشت. اما اگر کیست کلیه بزرگ یا دارای رسوبات کلسیم باشد یا درون آنها به‌جای مایع، از بافت سفت پرشده باشد، آن وقت به بررسی دقیق‌تر و احتمالا درمان جدی‌تر نیاز می‌شود

جراحی کیست کلیه

بیشتر کیست‌های ساده بدون خطر بوده و نیاز به جراحی ندارند. مگر اینکه کیست کلیه در حال رشد، علائمی ایجاد کرده باشد یا پزشک به بدخیمی یا عفونی بودن آن مشکوک شود.

تشخیص کیست کلیه خطرناک

سی تی اسکن دقیق ترین روش برای تمایز بین کیست و سرطان است.

سونو گرافی در بسیاری از موارد می تواند یک کیست را از توده توپر افتراق دهد.

در صورت عدم توانایی در تشخیص بین کیست و سرطان، باید نمونه گیری و آسپیراسیون انجام شود.

توصیه می شود که برای پیگیری کیست ساده، سالانه سونوگرافی انجام شود. اگر تغییرات مشاهده شده، سرطان را مطرح کند، باید سی تی اسکن انجام شود.

منبع : تبیان