درمان پروستاتیت حاد،درمان سرطان پروستات

[sbu_post_image]

درمان پروستاتیت حاد

استفاده از آنتی بیوتیک ها نخستین اقدام درمانی در پروستاتیت حاد است و اغلب در مدت کوتاهی(حداکثر2 هفته) موجب درمان بیماری می شود.

بعضی از آنتی بیوتیک ها نفوذ بسیار ضعیفی به داخل کپسول پروستات دارند و برخی دیگر، مانند سیپروفلوکساسین، کو – تری موکسازول و تتراسیکلین ها به خوبی از این کپسول عبور می کنند. در پروستاتیت حاد بر خلاف پروستاتیت مزمن باکتریایی، نفوذ آنتی بیوتیک به پروستات چندان مهم نیست زیرا عفونت شدید موجب گسیختگی سد پروستات – خون می شود.

برای درمان پروستات های حاد بالقوه تهدید کننده حیات باید از آنتی بیوتیک کشنده باکتری(مثل کینولون ها) استفاده کرد و نه آنتی بیوتیک آهسته کننده رشد باکتری (مثل تتراسیکلین).**بیماران بسیار بدحال باید در بیمارستان بستری شوند ولی بیماران نه چندان بدحال را می توان در منزل و با استفاده از استراحت، مسکن، ملین و مایع درمانی، درمان نمود.

بیماران دچار احتباس ادرار باید با استفاده از سوند زدن مکرر یا خالی کردن ادرار از ناحیه بالای استخوان عانه( به وسیله سوزن مخصوص)، تحت نظر پزشک درمان شوند.

عدم پاسخ پروستاتیت حاد به آنتی بیوتیک ها، احتمال وجود آبسه پروستات را مطرح می کند و باید آزمایش های تصویربرداری، مانند سونوگرافی از راه رکتوم(transrectalultrasound,TRUS) انجام شوند.میکروب ایشریشیا کُلی(E.coli )قادر است لایه بیولوژیکی تولید کند که سبب می شود عامل بیماری زا در پروستات باقی بماند.

عوارض پروستاتیت حاد

معمولاً پروستاتیت حاد بدون باقی گذاشتن عارضه به طور کامل درمان می شود.

درمان سرطان پروستات

تشکیل رگ های خونی جدید (آنژیوژنز angiogenesis) فرآیندی است که به وسیله ی بعضی از مواد شیمیایی تولید شده در بدن کنترل می شود. اگرچه ممکن است رگ سازی به ترمیم طبیعی زخم کمک کند، سرطان می تواند در اثر ایجاد این رگهای جدید رشد نماید. رگ سازی موجب رسیدن اکسیژن و مواد غذایی به سلول های سرطانی می شود و در نتیجه، سلول های مزبور تکثیر می یابند، به بافت های مجاور هجوم می آورند و با سایر نواحی بدن منتشر می شود. (متاستاز می دهند).

داروی بازدارنده رگ سازی، عاملی شیمیایی است که با سیگنال های تشکیل دهنده رگ های خونی جدید تداخل می کند. این نوع درمان تجربی که به آن درمان ضد رگ سازی (آنتی آنژیوژنیک) هم گفته می شود می تواند از طریق مهار تشکیل رگ های خونی جدید از رشد سرطان جلوگیری کند. در بعضی از جانوران، بازدارنده های رگ سازی موجب کوچک شدن تومور و از بین رفتن کامل آن شده اند. در انسان، در حال حاضر از این ترکیبات فقط در کار آزمایی های بالینی استفاده می شود و استفاده از آنها هنور در دست بررسی است و بیماران مبتلا به سرطان پستان، پروستات، لوزالمعده، ریه، معده، تخمدان، دهانه رحم و بعضی سرطان های دیگر از این نظر تحت مطالعه قرار گرفته اند.

درمان سرطان پروستات با گیاه

در طول قرن ها، رژیم غذایی ساده انسان ها، از گوشت، میوه ها، سبزیجات و دانه های گیاهی به غذاهای سرشار از چربی، روغن و قندها (کربوهیدرات ها)ی پیچیده تبدیل شده است. کمبود و افزایش مواد غذایی، هر دو موجب بیماری های مزمن متعدد می شوند. امروزه از بسیاری از رژیم های غذایی و مواد گیاهی برای برقراری تعادل در بهداشت تغذیه استفاده می شود که مکمل های غذایی و داروهای گیاهی از آن جمله هستند. طب گیاهی یا گیاه درمانی برای درمان سرطان پروستات به صورت علمی مورد بررسی قرار نگرفته است.

به طور کلی داروهای گیاهی ترکیبی موجود در بازار باید با احتیاط مورد استفاده قرار گیرند، زیرا ممکن است موجب بروز عوارضی مانند لخته شدن خون در سیاهرگ ها، حساسیت پستان و کاهش میل جنسی شوند. به عنوان مثال نوعی مکمل متداول که در سرطان پروستات به کار می رود، موسوم به PC-SPES به دنبال هشدار مؤسسه غذا و داروی ایالات متحده (FDA) در سال 2002 از بازار مصرف جمع آوری شد زیرا حاوی مواد اضافی ای بود که می توانست موجب مشکلات بهداشتی جدی شود.

رادیوتراپی خارجی سرطان پروستات

در این نوع رادیوتراپی، مقادیر زیاد پرتو به طور مستقیم به سلول های سرطانی تابانده می شوند. دستگاه به وسیله رادیوتراپیست کنترل می شود. از آنجا که از پرتوها برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می شود محافظهای مخصوص برای محافظت از بافت های اطراف منطقه تحت درمان به کار می روند. پرتو درمانی بدون درد است و معمولا، فقط چند دقیقه طول می کشد و به مدت چند هفته، روزی یک بار انجام می شود.

رادیوتراپی داخلی (ایمپلنت درمانی) سرطان پروستات

در این نوع رادیوتراپی دانه های رادیواکتیو کوچک (که هر یک به اندازه یک دانه برنج هستند) به طور مستقیم در داخل تومور سرطانی پروستات کاشته می شوند. این کار ممکن است به صورت موقت یا دایمی انجام شود. دانه های رادیواکتیو مقادیر کمی از پرتو را برای مدت چند هفته یا چند ماه ساطع می کنند.

عوارض رادیوتراپی: عوارض رادیوتراپی ممکن است شدید یا خفیف باشند و یا ممکن است به طور کلی عارضه ای ایجاد نشود. عوارض احتمالی رادیوتراپی خارجی عبارتند از: اسهال (با یا بدون وجود خون در مدفوع) و التهاب روده ی بزرگ (کولیت)، مشکلات مرتبط با ادرار کردن، درجاتی از ناتوانی جنسی (به صورت اشکال در نعوظ یا حفظ آن) که ممکن است در مدت دو سال از رادیوتراپی موجود باشد و خستگی (به ویژه در هفته های آخر رادیوتراپی). عوارض احتمالی رادیوتراپی داخلی عبارتند از: کمی خونریزی که به زودی پس از قرار دادن دانه های رادیواکتیو ایجاد می شود، گاهی دفع شدن دانه های رادیواکتیو از راه ادرار و تحریک شدن راست روده (رکتوم).

منبع : کتاب راهنمای پزشکی خانواده- پروستات و بیماری های آن