علائم بیماری کلیه ،نارسایی کلیه

[sbu_post_image]

علائم بیماری کلیه ها

در ابتدای بیماری های کلیوی، اغلب علائم خاصی وجود ندارد. «نارسایی کلیوی کم کم با خستگی بیش از حد بر اثر انجام یک کار، از دست دادن اشتها و نیاز به دفع ادرار به دفعات هنگام شب، احساس می‌شود.» به طور کلی عدم کارکرد کلیه ها، در موارد پرفشاری خون، یا بعد از آزمایش ادرار کشف می‌شود. با پیشرفت درجه و شدت نارسایی کلیوی، پزشکان بر روی آزمایش خون حساب می‌کنند. اصلی ترین فاکتور کراتینین است، یعنی میزان کراتینین در خون سنجیده می‌شود.

کراتنین از نابودی طبیعی سلول های ماهیچه ای در بدن تولید می‌شود. اگر کلیه ها درست کار نکنند، میزان کراتنین خون افزایش می‌یابد.»

نارسایی کلیه

مساله مهم در مواجهه با نارسایی کلیه، جنبه مالی و هزینه های درمانی آن است. شاید باورش کمی سخت باشد اما هزینه های AKI در انگلستان از سرجمع هزینه های درمان سرطان های پروستات، ریه و سرطان های ناحیه شکم بیشتر است.

علاوه بر آن برآورد می شود که می توان تا 30 درصد این هزینه ها را از طریق تشخیص زودهنگام و نیز اقدامات موثرتر در مواجهه با این بیماری کاهش داد و مهم تر از همه اینها آن که از این طریق می توان زندگی بسیاری از افراد را از مرگ نجات داد.

تخمین زده می شود فقط در کشور انگلستان می توان تا 12 هزار زندگی را به این ترتیب حفظ کرد.

متاسفانه با وجود تمامی مخاطرات و هزینه های ناشی از آسیب های حاد کلیوی در هیچ نقطه ای از جهان مبحث آموزش و آگاهی بخشی چه برای کادر درمانی و پزشکان غیرمتخصص و چه برای عموم مردم جدی گرفته نشده است.

علاوه بر آن حتی در زمینه برنامه های پژوهشی عام نیز برای این مقوله اهمال های فراوانی از سوی جامعه جهانی صورت پذیرفته است.

این امر به نحو بارزی در آموزش های کلینیکی و برنامه های آموزشی عملی مشهود است و بسیاری از شاغلان در مراکز مراقبت های پزشکی اعم از بیمارستان ها، درمانگاه ها و … در سراسر جهان از فقر اطلاعات، مهارت و تجربه در مواجهه با آن رنج می برند.

این نکته ای مهم و اساسی است که شاغلان مراقبت های پزشکی که متخصصان کلیه نیستند اغلب نخستین کسانی هستند که در جریان بروز نخستین مراحل آسیب های حاد کلیه در کنار بیمار قرار دارند و آگاهی کافی آنها برای تشخیص و اقدام به مراقبت های اولیه می تواند در کاهش خطرات مرگبار این آسیب ها حیاتی باشند.

در غیر این صورت مسلما نتیجه ای جز از دست رفتن فرصت ها برای کاهش خطر، تاخیر در تشخیص بیماری، مدیریت ضعیف و افزایش دوره درمان بیمارستانی و بالطبع افزایش سرسام آور هزینه های درمانی به دست نخواهد آمد.

آب و سنگ کلیه

چقدر آب خوردن مهم نيست . چقدر ادرار داشتن مهم است. ممکن است فردی در محيطی گرم زندگی کند يا فعاليت روزانه اش زياد باشد، روزی 5 تا پارچ هم آب بخورد ، ولی باز کافی نباشد. چون همه اين 8 ليوان آبی که می خورد، عرق می شود و چيزی از آن به ادرار نمی رسد تا رقيق شود.

اين فايده ای برای پيشگيری از سنگ کليه ندارد. برای همين بايد ملاک، ميزان ادرار باشد نه ميزان آبی که فرد می خورد. ما به بيماران توصيه می کنيم آنقدری آب بخورند که روزانه بيش از 2 ليتر ادرار داشته باشند. يا بعبارتی در طول خواب شبانه يک بار برای ادرار کردن به دستشويی بروند. بيماری که کليه سنگ ساز دارد، اگر احساس تشنگی کند و بعد آب بخورد، از قافله عقب مانده است. يعنی چنين بيمارانی نبايد هيچ وقت احساس تشنگی کنند و هميشه قبل از احساس تشنگی آب بخورند.

اين بيماران بايد شب ها هنگام خواب يک ليوان بالای سرشان باشد، موقع کار روی ميزشان يک ليوان آب باشد . يعنی برای دسترسی به آب نبايد بيمار مشکلی داشته باشد.

برخی آب چشمه خاصی را مصرف می کنند، يا فقط آب معدنی می خورند، اين سئوال شايعی در بين بيماران مبتلا به سنگ کليه است . اما اصلا” به چنين سئوالی اعتقاد نداريم. مگر تمام افرادی که از آب شهر استفاده می کنند، سنگ کليه توليد کرده اند که حالا اين بيماران آب شهر را استفاده نکنند.

تازه برعکس وقتی بيماران خودشان را به يک نوع آب خاص مثلا” آب فلان چشمه محدود می کنند، وقتی به آن آب دسترسی ندارند، کمتر آب می نوشند و همين می تواند زمينه ساز توليد سنگ کلیه شود. اما اصل مصرف آب نوع آن نيست، بلکه حجم و مقدار آن است که بايد زياد باشد. آب هندوانه و ماءالشعير و از اين قبيل درمان های سنتی هم اشکالی ندارند ولی آنها هم اصولا” از طريق افزايش حجم ادرار از سنگ سازی کليه جلوگيری می کنند. ما توصيه می کنيم ، بيماران هر داروی سنتی که سهل الوصول است، خيلی هم گران نيست، ضرری هم ندارد و مورد تائيد پزشکان است مصرف کنند، ولی در کنارش آب و مايعات زيادی بخورند.

منبع : متخصص سنگ کلیه