در بيش از 80 درصد نوزادان تازه تولد‌يافته، پروسس‌واژيناليس باز باقى مى‌ماند. با افزايش سن، اين درصد کاهش مى‌يابد. به طورى‌که پس از 2 سال 40 تا 50 درصد بازمانده و در بزرگسالان در 25 درصد موارد اين زائده هم‌چنان باز باقى مى‌ماند. فتق واقعى روده از طريق پروسس‌واژيناليس باز با دهانه ی پهن در 1 تا 4 درصد کودکان به‌وجود مى‌آيد که 45 درصد موارد آن در طى سال اول زندگى است. فتق اينگوئينال غيرمستقيم در جنس مذکر چهاربرابر شايع‌تر است. فتق مستقيم و فتق فمورال در کودکان بسيار نادر است.
عوارض فتق اينگوينال اطفال
عدم درمان فتق اينگوينال کمى بعد از تشخيص در نوزادی، مى‌تواند منجر به گيرافتادن و سپس اختناق فتق شود. حدود يک‌سوم موارد فتق‌هاى گيرافتاده در دوران نوزادى به‌سمت اختناق پيش مى‌روند و در 5 درصد از موارد روده گانگرن مى‌شود. فشار روى عروق اسپرماتيک توسط يک فتق گيرافتاده ممکن است باعث انفارکت هموراژيک بيضه بشود.
درمان فتق اينگوينال اطفال
پس از تشخيص فتق اينگوئينال در نوزادان و در دوران کودکى بايد هرچه زودتر آن ها را ترميم کرد. تمام کارى که لازم است عبارت است از ليگاتورکردن ساک فتق در بالا (باقى گذاشتن فضاى کافى براى طناب اسپرماتيک) و بخيه‌زدن به فاسياى عرضی.
معمولاً فتق گيرافتاده در يک نوزاد را قبل از عمل مى‌توان جاانداخت. به اين منظور بايد ابتدا بيمار را با مپريدين داخل عضلانى و سکوباربيتال داخل عضلانى آرام کرده و پايه‌هاى تخت را به‌منظور جلوگيرى از افزايش فشار داخل شکمى بالا برد. هنگامى که نوزاد به‌خوبى آرام شد مى‌توان با فشار ملايم روى حلقه داخلی، روده را به‌داخل حفره ی شکم راند.
در طى اين مدت بايد ساکشن نازوگاستريک و مايعات داخل وريدى براى بيمار شروع شود. اگر روده در طى يک ساعت جا نيفتاد، انجام جراحى ضرورى است؛ اما در صورتى‌که روده جا افتاد، انجام جراحى به‌منظور برطرف‌شدن ادم بافت‌ها تا 24 ساعت به تأخير مى‌افتد.
در جااندازى و ترميم جراحى فتقى که تخمدان در آن گير کرده (زنان) بايد کمى تأمل نمود چون خطر آسيب به وازدفران و عروق اسپرماتيک وجود ندارد. خونى‌شدن مدفوع و ادم و قرمزى کشالهٔ ران مطرح‌کنندهٔ فتق مختنق مى‌باشند و در اين موارد نبايد در جهت جااندازى روده تلاش کرد.
منبع :دکتر هاشمی
