کم‌خونی و بیماری مزمن کلیه

[sbu_post_image]

کم‌خونی را در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه باید با داروهای محرک گویچه‌‌های قرمز مانند اریتروپویتین نوترکیب انسانی درمان کرد اما باید از درمان بیش از حد اجتناب نمود.

 در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه، کم‌خونی یا خستگی، کاهش تحمل به ورزش، تنگی نفس، هیپرتروفی بطن چپ، اختلال کارکرد سیستولی بطن چپ و افزایش خطر حوادث قلبی-عروقی (سکته مغزی و انفارکتوس میوکارد) همراه است. بدین ترتیب راهکارهای جنبش کیفیت پیامدهای دیالیز بنیاد ملی کلیه(1) (K/DOQI) برای درمان کم‌خونی در بیماران مزمن کلیه توصیه می‌کند که سطح هدف هموگلوبین باید بین g/dL 12-11 باشد و نباید از g/dL‌13 فراتر رود. اریتروپویتین باید در بیمارانی که سطح هموگلوبین آنها g/dL‌13 است قطع شود. در تعدادی از مقالات چاپ شده خوب، بیماران مصرف کننده اریتروپویتین که سطح هموگلوبین آنها تا حد طبیعی یا نزدیک به طبیعی تصحیح شده بود، در معرض خطر بالاتر حوادث قلبی‌ـ‌عروقی، ترومبوز و پرفشاری خون بودند. تمام بیماران مبتلا به کم خونی باید از نظر سایر علل برگشت‌پذیر از جمله کمبود ویتامین‌ها و کمبود آهن ارزیابی شوند. ارزیابی روتین شامل شمارش رتیکولوسیت‌ها و اندازه‌گیری سطح سرمی ویتامین B12 و فولات، آهن سرم، فریتین و ظرفیت تام اتصال به آهن است. بیماران (به ویژه مردان و زنان یائسه) مبتلا به کمبود آهن باید مورد ارزیابی گوارشی با آندوسکوپی و کولونوسکوپی قرار گیرند. کمبود آهن باید تصحیح شود تا داروهای محرک گویچه‌‌های قرمز مفید واقع شوند

منبع : neurologists