[sbu_post_image]

اورکیت، یک پاسخ نادر، حاد التهابی در یک و یا هر دو بیضه است که به عنوان عارضه ی یک عفونت عمومی یا انتشار از اپیدیدیمیت ایجاد می شود. اورکیت به وسیله ی عوامل باکتریایی، ویروسی، تک یاخته ای یا انگلی ایجاد می شود. میکروارگانیسم ها می توانند از راه خون، سیستم لنفاوی و یا غالباً حرکت از مسیر مجرای ادرار، مجرای منی و اپیدیدیم به بیضه راه پیدا کنند. عوامل باکتریایی در مردان فعال از نظر جنسی، معمولاً از اپیدیدیمیت به بیضه انتشار می یابند. ارگانیسم های ایجاد کننده نیز شامل نیسریاگونوره، کلامیدیا تراکوماتیس، ای. کولای، کلبسیلا، سودوموناس آئروژینواز، گونه های استافیلوکوک و گونه های استرپتوکوک هستند. اوریون یکی از علل شایع بروز اورکیت است. در حدود 30% از افرادی که پس از بلوغ به اوریون مبتلا می شوند، اورکیت ایجاد می شود. 4 تا 6 روز بعداز شروع التهاب غدد پاروتید، اورکیت بروز می کند و در یک سوم از مردان مبتلا درجاتی از آتروفی بیضه به وجود می آید.

علایم اورکیت

علایم و نشانه های اورکیت شامل تب، درد که ممکن است از خفیف تا شدید باشد، حساسیت در یک یا هر دو بیضه، تورم یک طرفه یا دو طرفه ی بیضه ها، ترشحات از آلت، وجود خون در مایع منی و لکوسیتوز هستند.

درمان اورکیت

درمان اورکیت بستگی به این دارد که ارگانیسم ایجاد کننده ویروس یا باکتری باشد. اورکیت باکتریایی توسط آنتی بیوتیک و تدابیر حمایتی و تسکینی درمان می شود. اگر علت ایجاد کننده ی اورکیت یک بیماری منتقله از راه جنسی باشد، باید همسر بیمار نیز تحت درمان قرار گیرد. اورکیت ویروسی با استراحت و درمان حمایتی، بالا بردن اسکروتوم، کیف یخ برای کاهش تورم، داروهای مسکن و داروهای ضد التهاب درمان می شود. اورکیت دوطرفه می تواند در برخی از مردان که در سنین بعداز بلوغ هستند و دچار اوریون نشده اند یا در دوره ی کودکی واکسیناسیون ناکافی داشته اند، توصیه می شود.

منبع: پرستاری و تدریس