[sbu_post_image]
تشخیص ناتوانی جنسی
اقدامات تشخیصی عبارتند از : استفاده از سابقه پزشکی و جنسی بیمار، معاینه فیزیکی( از نظر وجود مش کل در دستگاه عصبی، خصوصیات ثانویه جنسی مانند الگوی موهای ناحیه تناسلی یا ریش و سبیل، مشکلات گردش خون، ویژگی غیرعادی آلت)، تست های آزمایشگاهی(شمارش گلبول ها، آزمایش ادرار، چربی خون و اندازه گیری کراتینین و آنزیم های کبدی اندازه گیری تستوسترون خون)و معاینه روانی اجتماعی(همسر بیمار نیز باید مورد بررسی قرار گیرد).
انواع مختلف و(علل) اختلال نعوظ
بعضی از اواع مختلف علل احتمالی اختلال نعوظ عبارتند از:
انزال زودرس(که شامل نوع اولیه و ثانویه است. نوع اولیه علت روانی دارد و نوع ثانویه عبارت است از کوتاه شدن پیشرونده مدت آمیزش پس از سال ها طبیعی بودن انزال. علت نوع ثانویه فیزیکی است و معمولاض سرخرگ ها یا سیاهرگ های آلت و یا هردوی آنها را شامل می شود).* اضطراب یا استرس (موجب نوعی ناتوانی جنسی روانی می شود).
افسردگی (نوع دیگر ناتوانی جنسی روانی است. بعضی از داروهای ضدافسردگی نیز موجب اختلال در نعوظ می شوند).
ناتوانی جنسی عضوی(ناشی از اختلال در سرخرگ ها یا سیاهرگ های آلت یا هردوی آنها است و شایع ترین علت ناتوانی جنسی به ویژه در مردان مسن را تشکیل می دهد. هنگامی که مشکل، منشأ سرخرگی دارد معمولاً ناشی از تصلب یا سخت شدگی سرخرگ ها است هرچند ممکن است در اثر ضربه به سرخرگ ها نیز ایجاد شده باشد. عوامل خطر قابل کنترل تصلب شرایین عبارتند از: افزایش وزن بدن، ورزش نکردن، کلسترول بالا، فشارخون بالا و کشیدن سیگار. این عوامل حتی قبل از آنکه بر روی قلب تأثیر بگذارند می توانند دچار اختلال نعوظ شوند.
بسیاری معتقدند چنان چه مشکل، منشأ سیاهرگی داشته باشد،«نشت وریدی» شایع ترین اشکال است و در طی آن«اجسام غاری» آلت به خوبی پرخون نمی شوند و اشکال در نعوظ روی می دهد.
دیابت (8/7 میلیون مرد بزرگسال مبتلا به دیابت شیرین در ایالات متحده امریکا وجود دارند که 35 تا 50 درصد آنها دچار ناتوانی جنسی هستند. دیابت موجب سختی پیش از موعد و معمولاً شدید سرخرگ های الت می شود. اختلال اعصاب محیطی همراه با گرفتاری اعصاب کنترل کننده نعوظ به طور شایع در دیابت دیده می شود).
علل عصبی
(علل عصبی بسیاری موجب ناتوانی جنسی می شوند که از جمله آنها می توان دیابت، الکلیسم مزمن، بیماریMS ، مسمومیت با فلزات سنگین، آسیب های نخاع و اعصاب و آسیب عصبی ناشی از جراحی های لگن را نام برد که همگی می توانند اختلال نعوظ را به دنبال داشته باشند).
ناتوانی جنسی ناشی از مصرف دارو(بسیاری از داروها مانند داروهای ضد پرفشاری خون، داروهای ضداضطراب و ضد افسردگی، قطره های مخصوص آب سیاه چشم و داروهای شیمی درمانی سرطان می توانند موجب ناتوانی جنسی شوند).
هورمون ها(اختلالات هورمونی مانند افزایش پرولاکتین که از هیپوفیز پیشین ترشح می شود، سوءمصرف استروییدها در بدن سازی، بیش از حدبودن هورمون تیریید و هورمون های تجویز شده برای درمان سرطان پروستات می توانند موجب ناتوانی جنسی شوند. به ندرت پایین بودن هورمون تسوسترون موجب این اختلال می شود).
درمان ناتوانی جنسی
درمان اختصاصی اختلال نعوظ به وسیله پزشک و برمبنای موارد زیر مشخص می شود:* سن، چگونگی سلامتی کلی و سابقه پزشکی بیمار* میزان گسترش بیماری* تحمل بیمار نسبت به داروها، اقدامات جراحی یا درمان های دیگر* انتظارات درباره سیر بیماری* اولویت های مورد نظر بیمار.
بعضی درمان های مورد استفاده در اختلال نعوظ عبارتند از:* سیلدِ نافیل سیترات(ویاگرا)- داروی Sildenafil citrate(Viagra) نخستین درمان غیرجراحی تأیید شده برای اختلال نعوظ است. این دارو نیاز به تزریق یا داخل کردن از طریق آلت ندارد و در سال 1998 به تأیید اداره غذا و داروی ایالات متحده(FDA ) رسیده است. ویاگرا به طور مستقیم موجب نعوظ نمی شود بلکه بر پاسخ به تحریک جنسی تأثیر می گذارد.
نکته:در صورت استفاده از ویاگرا به موارد زیر توجه کنید:
1 . اگر داروهای حاوی نیترات، مثل نیتروگلیسیرن مصرف می کنید نباید از ویاگرا استفاده نمایید زیرا ممکن است فشارخونتان به شدت کاهش یابد.2 . زنان و کودکان نباید از ویاگرا استفاده کنند. 3 . علت اختلال در نعوظ باید به وسیله پزشک و با استفاده از سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی تعیین شود. 4 . مردان مبتلا به نعوظ پیوسته(مثلاً در بیماری کم خونی سلول داسی، لوسمی یا میلوم متعدد) یا مردانی که شکل آلت آنها غیر طبیعی است نباید از ویاگرا استفاده کنند.5 .نام داروهایی که مصرف میکنید(از جمله داروهای بدون نیاز به نسخه) را به پزشک اعلام نمایید زیرا ممکن است با ویاگرا تداخل داشته باشد.6 . مصرف ویاگرا، توأم با سایر داروهای مخصوص اختلال نعوظ مورد مطالعه قرار نگرفته است. بنابراین مصرف توأم این داروها توصیه نمی شود.
درمان هورمونی ناتوانی جنسی
درمان جایگزین هورمونی – ممکن است درمان جایگزین با تستوسترون موجب افزایش انرژی، خلق و خو و تراکم استخوان، افزایش توده عضلانی و وزن و افزایش میل جنسی در مردان مسنی که دچار کاهش تستوسترون هستند شوند. در مردان دارای میزان طبیعی تسوسترون( در ارتباط با گروه سنی) تجویز تستوسترون توصیه نمی شود زیرا می تواند به بزرگی پروستات و سایر عوارض بیانجامد.
ایمپلنت (کاشت)آلت
منبع: کتاب راهنمای پزشکی خانواده- پروستات و بیماری های آن
