[sbu_post_image]
پروستاتيت مي‌تواند از يک وضعيت باليني مشخص در شکل حاد خود تا يک وضعيت پيچيده و ناتوان‌کننده در صورت مزمن شدن متغير باشد و غالبا از علل استيصال پزشک معالج و بيمار به شمار مي‌رود. پروستاتيت به 4 دسته تقسيم مي‌شود: باکتريال حاد، باکتريال مزمن، پروستاتيت مزمن (سندرم درد مزمن لگن) و بدون علامت.
شيوع پروستاتيت حدود 2/8 (دامنه: 7/9-2/2) است. پروستاتيت مسوول 8% مراجعات به اورولوژيست‌ها و تا 1% مراجعات به پزشکان مراقبت‌هاي اوليه است. در سال 2000، هزينه تشخيص و درمان پروستاتيت (غير از هزينه‌هاي دارويي) در ايالات متحده حدود 84 ميليون دلار بوده است. مردان مبتلا به پروستاتيت مزمن دچار اختلال در حيطه‌هاي روحي و جسمي کيفيت زندگي از نظر سلامت مي‌شوند (که از طريق پرسشنامه‌هاي رواسازي‌شده سنجيده مي‌شود). در سال 2002، حدود 14 از مرداني که ادعاي پزشکي ابتلا به پروستاتيت داشتند، از کار غيبت کردند. اين آمار به‌وضوح تاثير گسترده پروستاتيت بر کيفيت زندگي بيمار و تاثير اقتصادي آن را نشان مي‌دهد.
تشخیص پروستاتیت
تشخيص پروستاتيت باکتريال حاد و مزمن عمدتا بر شرح حال، معاينه فيزيکي، کشت ادرار و آزمايش نمونه ادرار پيش و پس از ماساژ پروستات مبتني است. تشخيص‌هاي افتراقي پروستاتيت عبارتنداز: سيستيت حاد، هيپرپلازي خوش‌خيم پروستات، سنگ‌هاي مجاري ادراري، سرطان مثانه، آبسه پروستات، فيستول روده به مثانه و جسم خارجي داخل مجاري ادراري. اساس درمان، رژيم آنتي‌بيوتيکي است.
سندرم درد مزمن لگن، مشکلي چالش‌برانگيز‌تر به شمار مي‌آيد که تا حدي بدين خاطر است که پاتولوژي آن چندان درک نشده است. تشخيص آن غالبا مبتني بر رد ديگر بيماري‌هاي اورولوژيک (مثل اختلال کارکرد ادرار کردن و سرطان مثانه) همراه با تظاهر خاص اين بيماري است. داروهاي شايع مورد استفاده عبارتند از داروهاي ضدميکروبي، آلفا بلوکرها و داروهاي ضد التهاب، ولي تاثير اين داروها در کارآزمايي‌هاي باليني مورد تاييد قرار نگرفته است. مطالعات کوچک حمايت اندکي از مصرف درمان‌هاي غيردارويي کرده‌اند. پروستاتيت بدون علامت يک يافته اتفاقي در بيماراني است که به خاطر مشکلات اورولوژيک ديگر تحت ارزيابي قرار دارند.
پروستاتيت بیماری گسترده‌اي است که 4 مقوله باليني را در بر مي‌گيرد که عبارتند از ناخوشي حاد نيازمند توجه فوري (پروستاتيت باکتريال حاد)، دو بيماري مزمن (پروستاتيت باکتريال مزمن و سندرم درد مزمن لگن) و يک يافته اتفاقي (پروستاتيت بدون علامت) که حين ارزيابي و درمان ساير بيماري‌هاي اورولوژيک شناسايي مي‌شود.
آزمون‌هاي تشخيصي پروستاتیت
آزمون‌هاي تشخيصي متعددي براي افتراق و طبقه‌بندي 4 نوع پروستاتيت در دسترس است که عبارتند از: آزمون‌هاي لوکاليزاسيون و تحريک ترشحات پروستات با استفاده از آزمون‌هاي 2 ليواني پيش و پس از ماساژ پروستات و 4 ليواني ميرز– استامي (Meares- Stamey؛ جدول 1) و رنگ‌آميزي گرم و کشت ادرار. در صورت شک به انسداد، اندازه‌گيري ادرار باقي‌مانده پس از تخليه کردن توصيه مي‌شود.
بررسي مايع مني، سطح آنتي‌ژن اختصاصي پروستات (PSA) و بيوپسي تحت هدايت سونوگرافي ترانس‌رکتال در ارزيابي بيماران مبتلا به پروستاتيت به طور اختصاصي توصيه نمي‌گردند؛ البته اين آزمون‌ها ممکن است در بيماران تحت ارزيابي براي ساير مشکلات اورولوژيک انجام شده باشند. به همين ترتيب تصويربرداري تنها در رد ديگر تشخيص‌هاي اورولوژيک و هنگامي که بيمار دچار پروستاتيت باکتريال حاد به درمان ضد ميکروبي ابتدايي پاسخ مناسبي نمي‌دهد، نقش دارد. ساير آزمون‌هاي آزمايشگاهي مثل شمارش کامل سلول‌هاي خون (CBC)، سطح الکتروليت‌ها و کشت خون روتين نيستند ولي در صورت لزوم در بيماري که به طور سيسمتيک ناخوش به نظر مي‌رسد يا ممکن است دچار اختلال کارکرد کليه باشد و درمان ضدميکروبي براي وي در نظر گرفته شده باشد، مي‌توانند انجام گيرند.
نقش آزمون‌هاي ويژه هر مورد، براي تشخيص و درمان پروستاتيت در قسمت مربوط به هر يک از 4 دسته NIH بيشتر مورد بحث قرار مي‌گيرد.
منبع: پزشکی بالینی
