پروستاتیت و تشخیص پروستاتیت حاد

[sbu_post_image]

تشخیص پروستاتیت حاد

تشخیص پروستاتیت حاد به دلیل نشانه های آن که حاکی از وجود عفونت هستند، نسبتاً ساده است. عامل ایجاد عفونت ممکن است در خون یا ادرار وگاهی در هردو یافت شود.

علت پروستاتیت حاد

میکروب های شایع ایجادکننده پروستاتیت حاد عبارتند از: ایشریشیاکُلی، کلبسیلا، پروتئوس، پسودومونا، اِنِتروباکتِر، اِنِتروکوک، سراتیا و استافیلوکوک طلایی.

پروستاتیت حاد ممکن است در بعضی از بیماران یک وضعیت اورژانس باشد که در این صورت باید بیمار را در بیمارستان بستری کرد و با آنتی بیوتیک های وریدی درمان نمود.

در ازمایش خون، افزایش گلبول های سفید دیده می شود.در فرد مشکوک به پروستاتیت حاد هرگز نباید ماساژ پروستات(از راه مقعد) انجام داد زیرا ممکن است موجب ورود میکروب ها به خون یا بافت های دیگر شود.(سِپسیسsepsis ) و در واقع به دلیل انکه باکتری عامل پروستاتیت به سادگی در ادرار قابل تشخیص است، ماساژ پروستات برای تشخیص بیماری لازم نیست. در معاینه از راه مقعد معمولاً غده ی پروستاتی که دچار بزرگی، حساسیت، تورم، سفتی، گرمی و گاهی نامنظمی شده لمس می شود.

آزمایش مخصوصی موسوم بهCRP (c-reactive protein) در اکثر موارد پروستاتیت حاد، افزایش نشان می دهد.**کشت ادرار و بررسی از نظر وجود گلبول های سفید و باکتری ها در مایع پروستات و ادرار.**کشت مایع منی.**سیستوسکوپی(مشاهده مثانه و مجرای ادرار به وسیله وارد کردن لوله انعطاف پذیر مخصوص از راه پیشابراه به داخل مثانه، به منظور بررسی ناهنجاری های ساختمانی یا انسدادهای ناشی از تومور یا سنگ).

درمان پروستاتیت حاد

استفاده از آنتی بیوتیک ها نخستین اقدام درمانی در پروستاتیت حاد است و اغلب در مدت کوتاهی(حداکثر2 هفته) موجب درمان بیماری می شود.

بعضی از آنتی بیوتیک ها نفوذ بسیار ضعیفی به داخل کپسول پروستات دارند و برخی دیگر، مانند سیپروفلوکساسین، کو – تری موکسازول و تتراسیکلین ها به خوبی از این کپسول عبور می کنند. در پروستاتیت حاد بر خلاف پروستاتیت مزمن باکتریایی، نفوذ آنتی بیوتیک به پروستات چندان مهم نیست زیرا عفونت شدید موجب گسیختگی سد پروستات – خون می شود.

برای درمان پروستات های حاد بالقوه تهدید کننده حیات باید از آنتی بیوتیک کشنده باکتری(مثل کینولون ها) استفاده کرد و نه آنتی بیوتیک آهسته کننده رشد باکتری (مثل تتراسیکلین).**بیماران بسیار بدحال باید در بیمارستان بستری شوند ولی بیماران نه چندان بدحال را می توان در منزل و با استفاده از استراحت، مسکن، ملین و مایع درمانی، درمان نمود.

بیماران دچار احتباس ادرار باید با استفاده از سوند زدن مکرر یا خالی کردن ادرار از ناحیه بالای استخوان عانه( به وسیله سوزن مخصوص)، تحت نظر پزشک درمان شوند.

عدم پاسخ پروستاتیت حاد به آنتی بیوتیک ها، احتمال وجود آبسه پروستات را مطرح می کند و باید آزمایش های تصویربرداری، مانند سونوگرافی از راه رکتوم(transrectalultrasound,TRUS) انجام شوند.میکروب ایشریشیا کُلی(E.coli )قادر است لایه بیولوژیکی تولید کند که سبب می شود عامل بیماری زا در پروستات باقی بماند.

عوارض پروستاتیت حاد

معمولاً پروستاتیت حاد بدون باقی گذاشتن عارضه به طور کامل درمان می شود.

پروستاتیت التهابی

پروستاتیت التهابی بدون علامت هنگامی تشخیص داده می شود که سلول های مبارزه کننده با عفونت وجود دارند ولی نشانه های شایع پروستاتیت مانند اشکال در ادرار کردن، تب، کمردرد و دردلگن و غیره یافت نمی شوند.

تشخیص پروستاتیت التهابی

با آزمایش مایع منی یا بافت پروستات می توان بیماری را تشخیص داد.

پروستاتیت التهابی بدون علامت غالباً در هنگام بررسی سایر مشکلات و بیماری ها مثل ناباروری یا سرطان پروستات تشخیص داده می شود.

درمان پروستاتیت التهابی

این نوع پروستاتیت نیاز به درمان ندارد. در مردان مبتلا به ناباروری همراه با این نوع پروستاتیت از آنتی بیوتیک ها و / یا داروهای ضد التهاب استفاده می شود.

نکته:پروستاتیت، مسری نیست و جزء بیماری های مقاربتی به شمار نمی اید ولی با این حال ممکن است در نتیجه بیماری های مقاربتی مختلف ایجاد شود.

 منبع : متخصص ارولوژی تهران