درمان بی اختیاری ادرار

[sbu_post_image]

درمان بی اختیاری ادرار

اولین گام در راه درمان، تشخیص نوع بی‌اختیاری ادراری است. در این حالت پزشک متخصص اورولوژی  پیشنهاد آزمایش ادرار برای تشخیص عفونت می‌دهد و راجع به سابقه بیماری نیز سئوال می‌کند. ممکن است از شما درخواست شود که بایستید و سرفه کنید- راهی برای تشخیص بی اختیاری عصبی– و یا اینکه مقدار مصرف مایعات و دفع و یا نشت ادرار در طول روز را یادداشت کنید. البته روش‌‌های دیگری نیز برای تشخیص وجود دارد.

افرادی که دچار بی اختیاری نه چندان شدید هستند می توانند با کم‌کردن مایعات مصرفی این اختلال را بهتر کنترل کنند. محدود کردن مصرف مایعات کافئین‌دار نظیر چای، قهوه و … نیز موثر است. زیرا کافئین ادرار آور است. روش دیگر دفع و تخلیه مرتب مثانه می‌باشد- هر 2 تا 4 ساعت یکبار- حتی اگر احساس دفع نداشته باشید.

ورزش کگل (Kegel)

بی اختیاری ادرار ناشی از فشار به علت ضعیف بودن عضلات ناحیه لگن رخ می دهد. در حقیقت عضلات لگن، عضلات اطراف مجرای ادراری را نگه می دارند. بهترین روش درمان تقویت این ماهیچه‌ها می‌باشد. به کمک تمرینات کگل این کار میسر است.

ورزش کگل به صورت زیر انجام می شود:

به عضلات لگن خود فشار آورید ماهیچه‌های مربوط به جریان و توقف ادرار را منقبض کرده ، مانند وقتی که ادرار خود را نگه می دارید.

سپس به مدت 10 ثانیه آن را به همان حالت سفت شده نگه دارید و بعد عضلات را شل کنید.

هر روز 3 تا 4 بار این ورزش را انجام دهید.

با این ورزش، عضلات لگن قوی تر می شوند و می توانید مثانه خود را کنترل کنید.

وسیله ای به نام رحم بند (Pessary)

پساری (رحم بند)، وسیله ای است که داخل واژن تعبیه شده و مانع از نشت ادرار در بیماران دچار بی اختیاری ادرار ناشی از فشار (بی اختیاری عصبی)، خروج ادرار را کم کند.

بیماران می توانند این وسیله را همیشه و یا در زمان لازم استفاده کنند. یکی از زمان های مورد نیاز، در طی تمرینات ورزشی شدید می باشد.

تزریق کلاژن

یکی دیگر از راه های جلوگیری از خروج ادرار، تزریق کلاژن در بافت های اطراف مجرای خروجی ادرار می باشد.

این تزریق باعث افزایش ضخامت پوشش مجرای خروج ادرار و ایجاد مقاومت در برابر خروج ادرار می شود.

تزریق باید هر 12 تا 18 ماه یک بار تکرار شود.

این تزریق فقط برای بی اختیاری ادرار ناشی از فشار موثر است.

تمرین مثانه

این تمرین برای بی اختیاری ادرار ناشی از فشار و تحریک پذیر می تواند مفید باشد.

اولین اقدام این است که یک نمودار رسم کنید و زمانی را که در دستشویی ادرار می کنید و زمانی را که ادرار از شما می ریزد، یادداشت کنید.

بعد از مشاهده این نمودار، شما می توانید از خارج شدن بی اختیار ادرار جلوگیری کنید و به موقع به دستشویی بروید. با بررسی الگو می‌توان از نشت بی‌موقع ادرار جلوگیری کرد و به مثانه آموزش دارد که تا زمان رسیدن به توالت خود را کنترل کند و شما می توانید ادرار خود را مدتی نگه دارید تا خود را به دستشویی برسانید.

عمل جراحی

غالبا برای بیماران دچار بی اختیاری ادرار ناشی از فشار، عمل جراحی سرپایی انجام می شود.

یکی از راهکارهای درمان بی اختیاری ادرار ناشی از فشار، قرار دادن مثانه در اسلینگ می باشد. اسلینگ یک تکه از بافت و یا ماده ای است که موجب بالا نگه داشتن مثانه و جلوگیری از ناگهانی خارج شدن ادرار می شود.

یکی دیگر از راه ها عبارتست از بالا کشیدن مثانه در بالاتر از موقعیت طبیعی. در این روش از اسلینگ استفاده نمی شود.

برای بیماران دچار بی اختیاری ادرار تحریک پذیر (فوریتی یا اصراری)، برای افزایش ظرفیت ذخیره سازی مثانه عمل جراحی صورت می گیرد و یا وسیله ای که انقباض مثانه را با علامت های الکتریکی کنترل می کند، نصب می کنند.

درمان های مکمل و جایگزین

درمانهای بی اختیاری ادراری مختلفند برخی از درمان ها مانند هیپنوتیزم، تحریک مغناطیسی و نوعی ماساژ درمانی برای از بین بردن تنش، برای این بیماران انجام شده است، اما هیچ کمکی به کاهش علائم این بیماران نکرده است.

یکی از درمان ها که کمک به کاهش علائم بی اختیاری ادرار کرده، طب سوزنی می باشد.

داروها و بی اختیاری ادراری:

داروهای بی اختیاری ادراری وجود دارد ولی بعضی از داروهای ضد افسردگی برای درمان بی‌اختیاری موثر است و باعث تنگ‌تر شدن ماهیچه‌های مثانه می‌شود. برای بی‌اختیاری شدید، داروهای آنتی‌کولینوژیک تجویز می‌شود. این داروها باعث جلوگیری از عملکرد اعصابی می‌شوند که موجب تشدید انقباضات عضلات مثانه می‌شوند البته جراحی نیز در مواردی انجام می‌شود. مثلا با قرار دادن وسیله‌ای در مثانه، اسپاسم مثانه را با سیگنال‌های عصبی کنترل می‌کنند. در زنان دچار بی‌اختیاری ادرار ناشی از فشار، مصرف برخی داروهای ضدافسردگی می‌تواند با سفت کردن عضلات گردن مثانه، خروج ادرار را کم کند.تحقیقات ثابت کرده است که ترکیب دارو درمانی و تمرین مثانه در این بیماران مفید واقع می‌شود.

بازخورد زیستی (بیوفیدبک) :

بازخورد زیستی(بیوفیدبک)  روشی است که اطلاعات لازم را در مورد عملکرد مثانه‌ها و ماهیچه‌های لگنی به بیمار عرضه می‌کند. این اطلاعات باعث می‌شود که کنترل ارگان برای فرد بهتر انجام شود.

منابع : عصر ایران ، سلامت نیوز ، جام نیوز