[sbu_post_image]
عوارض پروستاتکتومی
عوارض پروستاتکتومی بستگی به نوع جراحی داشته و شامل خونریزی ، تشکیل لخته ، انسداد سند و اختلال عملکرد جنسی هستند . تمام موارد پروستاتکتومی به دلیل صدمه بالقوه به عصب پودندال ( شرمی ) با خطر ناتوانی جنسی همراه هستند . در اکثر موارد می توان 6 تا 8 هفته بعد از عمل ـ زمان مورد نیاز برای بهبود حفره پروستات ـ فعالیت جنسی را شروع کرد . بعد از عمل پروستاتکتومی ، هنگام انزال مایع منی وارد مثانه شده و با ادرار خارج می شود ( تغییر آناتومیکی در قسمت خلفی مجرای ادرار منجر به انزال معکوس می شود ) . ممکن است ضمن عمل پروستاتکتومی برای پیشگیری از انتشار عفونت از مجرای پروستات و مجرای منی به اپیدیدیم ، وازکتومی نیز انجام شود .
بعد از پروستاتکتومی کامل ( معمولاً برای درمان سرطان پروستات ) ، تقریباً همیشه ناتوانی جنسی ایجاد می شود . در مورد بیمارانی که نمی خواهند فعالیت جنسی را ترک کنند ، راه هایی برای ایجاد نعوظ آلت تناسلی وجود دارند . این انتخاب ها شامل کاشت های داخل آلت تناسلی ، وسایل فشار منفی ( واکیوم ) و مداخلات دارویی هستند که قبلاً مورد بحث قرار داده شدند .
درمان پروستات
بیمار بعد از عمل پروستاتکتومی از نظر عوارض عمده مثل خونریزی ، عفونت ، ترومبوز ورید عمق و انسداد سند مورد بررسی قرار می گیرد .
خونریزی :
خونریزی و شوک از خطرات بلافاصله بعد از عمل پروستاتکتومی هستند . در هیپرپلازی خوش خیم پروستات خطر بیشتر است زیرا غده پروستات بزرگ شده دارای عروق خونی فراوانی است. ممکن است خونریزی در بستر پروستات ایجاد شود . خونریزی می تواند منجر به تشکیل لخته شود که جریان ادرار را مسدود می کند . رنگ جربان ادرار خروجی تا 24 ساعت بعد از جراحی معمولاً صورتی مایل به قرمز است و به تدریج کم رنگ تر و روشن تر می شود .
خونریزی قرمز روشن با چسبندگی بیشتر و لخته های زیاد معمولاً نشان دهندۀ خونریزی سرخرگی است . خون وریدی تیره تر و با چسبندگی کمتر است .
خونریزی سرخرگی معمولاً به مداخله جراحی نیاز دارد ( بستن و بخیه کردن رگ های خونریزی دهنده یا انعقاد عروق از راه مجرا ) ، در حالی که خونریزی وریدی را می توان با ایجاد کشش روی سند طبق توصیه ، به نحوی که بالن روی حفره پروستات فشار وارد کند ، کنترل کرد .
عفونت دستگاه ادراری
عفونت دستگاه ادراری و اپیدمیت از عوارض احتمالی بعد از پروستاتکتومی هستند . بیمار از نظر بروز این عوارض تحت بررسی قرار می گیرد . در صورت بروز این عوارض تحت بررسی قرار می گیرد . در صورت بروز این عوارض تحت بررسی قرار می گیرد . در صورت بروز این عارضه ، آنتی بیوتیک های تجویز شده به بیمار داده می شوند . چون خطر عفونت پس از ترخیص بیمار از بیمارستان نیز ادامه دارد ، بیمار و خانواده او از نظر بررسی علایم و نشانه های عفونت آموزش داده می شوند . این علایم شامل تب ، لرز ، تعریق ، درد عضلانی ، سوزش ادرار ، تکرر ادرار و احساس فوریت برای دفع ادرار هستند . به بیمار و خانواده او راهنمایی می شود که در صورت بروز علایم فوق با متخصص اورولوژی تماس بگیرند.
ترومبوز ورید عمقی:
میزان بروز ترومبوز وریدهای عمقی DVT و آمبولی ریه در بیمارانی که تحت عمل جراحی پروستاتکتومی قرار می گیرند ، زیاد است . به همین دلیل ممکن است پزشک برای پیشگیری هپارین یا دوز کم تجویز کند . بیمار را بعد از عمل باید مکرراً از نظر علایم ترومبوز ورید عمقی بررسی کرده و برای کاهش خطر ترومبوز ورید عمقی و آمبولی ریه از جوراب های الاستیکی استفاده شود . درمان طبی و مراقبت های پرستاری از بیمار مبتلا به DVT و آمبولی ریه شرح داده شده است . بیماری که هپارین دریافت می کند باید از نظر خونریزی اضافی مورد بررسی قرار گیرد . برای پیشگیری از DVT جوراب های الاستیکی فشاری می توانند مورد استفاده قرار گیرند
آموزش خود مراقبتی به بیمار :
بیماری که تحت عمل جراحی پروستاتکتومی قرار گرفته است ، بعد از چند روز از بیمارستان مرخص می شود . طول مدت بستری در بیمارستان به نوع پروستاتکتومی بستگی دارد . بیمارانی که تحت عمل جراحی از راه پرینه قرار گرفته اند ، 3 تا 5 روز بستری می شوند . در موارد پروستاتکتومی رتروپوبیک یا سوپراپوبیک ، طول مدت بستری 5 تا 7 روز است . بیمار و خانواده او در مورد کنترل سیستم تخلیه ادرار ، بررسی ، بررسی عوارض و تسهیل بهبودی و نقاهت به آموزش نیاز دارند . به بیمار راهنمایی های شفاهی و کتبی درباره نیاز به حفظ جریان تخلیه و بررسی ادرار ، مراقبت از زخم و روش های پیشگیری از عوارض مثل عفونت ، خونریزی و ترومبوز ارائه می شود . در مورد علایم و نشانه هایی که باید در صورت بروز آنها به پزشک اطلاع داده شود ( مثل خون در ادرار ، کاهش برون ده ادراری ، تب ، تغییر در نوع ترشحات زخم ، حساسیت ساق پا ) اطلاعاتی به بیمار داده می شود .
ممکن است بیمار بعد از بهبودی و خارج کردن لوله های تخلیه ، به دلیل عدم کنترل ادرار دچار دلسردی و افسرگی شود . علاوه بر این ، ممکن است پس از خارج کردن سوند، تکرر و سوزش ادرار ایجاد شود . آموزش تمرینات زیر می تواند برای به دست آوردن کنترل مجدد ادرار به بیمار کمک کند :
سفت کردن عضلات پرینه با فشار دادن دو طرف ناحیه باسن به همدیگر ؛ (تمرینات کیگل) تا چند لحظه این حالت حفظ شده و بعد عضلات شل شوند . این تمرین در حالت نشسته یا ایستاده 10 تا 20 بار در هر ساعت انجام شود .
بیمار سعی کند بعد از شروع جریان ادرار ، جریان خروجی را متوقف کند ؛ چند ثانیه صبر کند و بعد مجدداً ادرار کردن را ادامه دهد. البته این حرکت فقط برای شناسایی عضلات درگیر در ادرار انجام دهید زیرا باعث برگشت ادرار و عفونت ادراری میشود.
تمرینات پرینه باید تا وقتی که کنترل کامل ادرار به دست می آید ، ادامه داده شوند . به بیمار توصیه می شود که به محض احساس نیاز سعی کند ادرار نماید . بیمار باید بداند که به دست آوردن کنترل مجدد ادرار یک فرآیند تدریجی است و ممکن است تا مدتی بعد از مرخص شدن ادرار به صورت « قطره قطره » و بی اختیار خارج شود به تدریج ( طی مدتی تا یک سال ) بهتر می شود . قرار دادن یک لایه جاذب رطوبت یا پد در داخل لباس و زیر شورت می تواند ناراحتی ناشی از لکه های ادرار روی لباس را کاهش دهد . تا چند هفته بعد از جراحی ممکن است رنگ ادرار کدر باشد ولی به تدریج با بهبودی ناحیه پروستات روشن تر و شفاف تر می شود . طی دوره بهبودی حفره پروستات ( 6 تا 8 هفته) ، بیمار باید از فعالیت هایی که اثر والسالوا ( فشار آوردن و زور زدن ، مثل فشار هنگام دفع یا بلند کردن اجسام سنگین ) دارند ، اجتناب کند ، زیرا این کار باعث افزایش فشار وریدی شده و ممکن است باعث هماچوری شود. باید بیمار از مسافرت طولانی با اتومبیل و ورزش های سنگین که موجب احتمال خونریزی می شوند ، خودداری کند . علاوه بر این به بیمار گفته شود که غذاهای تند و پر ادویه ، الکل و قهوه می توانند موجب ناراحتی مثانه شوند . به بیمار توصیه شود برای پیشگیری از دهیدراتاسیون به میزان کافی مایعات مصرف کند ، کم آبی احتمال ایجاد لخته را بیشتر کرده و موجب انسداد جریان ادرار می شود . علایم بروز عوارض مثل خونریزی ، خروج لخته های خون ، کاهش جریان ادرار ، احتباس ادرار یا علایم عفونت دستگاه ادراری باید به پزشک اورولوژِی اطلاع داده شوند . اگر بیمار پیر باشد ، یا بیماری های دیگر داشته باشد یا خود و خانواده اش توانایی مراقبت در منزل را نداشته باشد ، به موسسات مراقبت در منزل ارجاع داده می شود .
منبع: قلب و سی سی یو
